Η ΔΡΑΠΕΤΗΣ ΚΑΤΙΝΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΔΡΑΣΗΝ ΕΚ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΑΒΕΡΩΦ...

Όσοι έχουν την "τύχη" να παρακολουθούν το μπλογκ μου θα θυμούνται πως όφειλα μια επιστολή. Ήταν της δραπέτριας Κατίνας Εμμανουηλίδου εις την οποίαν είχα κάνει εκτενή αφιέρωση στην προ- προηγούμενη ανάρτησή μου.

Συγκεκριμένα επαναλαμβάνω, ότι τα κείμενα αυτά είναι από την εφημερίδα ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ που έχουν "πέσει" στα χέρια μου υπό μορφή αρχείων ηλεκτρονικών.

Επαναλαμβάνω επίσης ότι το κίνημα αυτό το οποίο εμεγαλούργησε εις τον μεσοπόλεμον έχει αποριφθεί ριχνόμενο εις την λίθην...


Η ιστορία είναι όμως αδιάψευστη...

H ΠΑΛΗ ΤΗΝ ΤΑΞΕΩΝ ΣΑΒΒΑΤΟ 15 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1933

(Πρωτοσέλιδο...)

ΚΑΤΙΝΑΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΔΙΔΟΥ

ΠΩΣ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΑ

Δίνουμε παρακάτω την περιγραφή της απόδρασής της από τις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ που άρχισε η συντρόφισά μας Κατίνα Εμμανουηλίδου. Καθώς βλέπουνε οι αναγνώστες μας το χειρόγραφο σταματά σ’ ένα σημείο της προπαρασκευής της απόδρασης. Μεσολάβησε η επιδείνωση της αρρώστιας της συντρόφισάς μας που τελικά στέρησε την οργάνωσή μας και την εργατική ττάξη από μιά απ’ τις πιό αφοσιωμένες, τις πιό ικανές και τις πιό ηρωικές αγωνίστριές της.

Πολλές φορές καταδικάστηκα από το ταξικό δικαστήριο για τη συμμετοχή μου σε διαδηλώσεις και επί αντιστάσει κατά της αρχής. Πάντως όμως οι καταδίκες αυτές περιορίζονταν σε λίγους μήνες.

Τελευταία πήρα μέρος με άλλους συντρόφους αντιπολιτευόμενους και συντρόφους του κόμματος σε μιά διαδήλωση της Πρωτομαγιάς. Εκεί βλέποντας τη λιποταξία του ομιλητή του κόμματος ο οποίος περιορίστηκε να πει δυό λέξεις στους συγκεντρωμένους και πριν ακόμα φτάσουν οι αστυνομικές δυνάμεις, μόλις τις αντίκρυσε από μακρυά έφυγε, πήρα το λόγο και σταματώντας το τραμ, που πέρναγε εκείνη τη στιγμή άρχισα να μιλώ στους συγκεντρωμένους για το ιστορικό της Πρωτομαγιάς. Τότε έφτασε και η αστυνομία που με συνέλαβε μαζύ με άλλους συντρόφους του Κόμματος και της Αντιπολίτευσης.

Η λύσσα της αστυνομίας δεν περιγράφεται. Με το ξύλο με μετέφεραν στο τμήμα και εκεί άρχισαν να μου λένε όλο αισχρότητες.

Ζήτησα να μου φέρουν το παιδί μου. Ήταν δυό μηνών και έπρεπε να το βυζάξω. Σε λίγο μου το έφερε μια συντρόφισα. Μόλις αντίκρυσαν τη συντρόφισα με το παιδί την έσπρωχναν για να φύγει. Στην επιμονή της για να μου δώσει το παιδί άρχισαν να την χτυπούν τόσο πολύ που έπεσε κάτω λιπόθυμη. Το παιδί το είχαν πετάξει κάτω στα μάρμαρα. Τέλος με μιά ένεση συνέφεραν τη συντρόφισα και της έδιναν το παιδί για να το πάρει. Αυτή αρνούνταν.

Πλήθος πολύ είχε συγκεντρωθεί έξω απ’ το τμήμα και από χριστιανικότητα φώναζαν να  μου δώσουν το παιδί για να το βυζάξω. Είχε να φάει 10 ώρες. Μπορστά στην αγανάχτηση του πλήθους αναγκάστηκαν να μου το δόσουν

Την Τρίτη ημέρα έγινε η δίκη. Αφάνταστη τρομοκρατία και εντούτοις 500 και πλέον εργάτες ήλθαν να παρακολουθήσουν τη δίκη. Οι δικαστές λύσσαξαν και διέταξαν και έβγαλαν όλους τους συγκεντρωμένους έξω κι έτσι έγινε η δίκη με κλειστές τις πόρτες. Δίχως να επιτρέψουν να απολογηθούμε μας καταδίκασαν σε βαριές καταδίκες. Έτσι κι εμένα με καταδίκασαν σε 5 χρόνια φυλακή κι εξορία. Στο εφετείο η ποινή έμεινε η ίδια.

Μόλις με μετέφεραν στις φυλακές του (Αβέρωφ, κεντρικές γυναικείες φυλακές) εσκέφτηκα να δραπεύσω. Αυτό βέβαια ο καθένας το φαντάζεται δεν είνε και τόσο εύκολο τι χρειάζεται για να επιτευχθεί μιά τέτοια επιδίωξη? Θάρρος, αποφασιστικότητα και οργάνωση. Δίχως οργάνωση τίποτα δεν επιτυγχάνεται. Αφού λοιπόν το σκέφτηκα καλά αποφάσισα να το προτείνω στην Οργάνωση. Για να δούμε, έλεγα, θα το θεωρήσει η Οργάνωσή μου σωστό για να φύγω? Περίμενα να έρθει κανένας υπεύθυνος σύντροφος γαι να το προτείνω. Μα γιατί σε οποιοδήποτε σύντροφο δεν το πρότεινα και να ερωτούσε αυτός τον πυρήνα του? Γι αυτό δεν χρειάζεται φιλοσοφία. Όχι γιατί δεν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη σε όλους τους συντρόφους αλλά γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις και η παραμικρή επιπολαιότητα μπορεί αν ματαιώσει την προσπάθεια αυτή.

Έτσι ανυπομονούσα να έρθει σύντροφος υπεύθυος της Οργάνωσης. Επί τέλους σε ένα επισκεπτήριο ήρθε. Αφού συζητήσαμε για άλλα ζητήματα της Οργάνωσής ερωτώ το σύντροφο, πάντως με προσοχή, γιατί μας παρακολουθούσε μιά φυλάκισα της φυλακής από μέσα και άλλοι απ’ έξω φρουροί στρατιώτες παρακολουθούσαν τους σύντροφους.

-       Σύντροφε, λέγω, έχω να σου κάνω μιά πρότσαη... πρόσεξε να μην ακούσει κανείς.

-       Ο σύντροφος γυρίζει με τρόπο και βλέπει γύρω του.

-       Εμπρός λέγε συντρόφισα.

-       Αποφάσισα να δραπετεύσω του λέγω. Εγκρίνετε σεις? Είνε σωστό?

-       Ναι συντρόφισα, είνε σωστότατο μάλιστα θα συνενοηθώ και με τους άλλους σύντροφους.

Εν τω μεταξύ χτυπά το κουδούνι του επισκεπτηρίου και φεύγει ο σύντροφος. Περίμενα το άλλο επισκεπτήριο με ανυπομονησία, εν τω μεταξύ κατασκόπευα λεπτομερώς το μέρος που θα δραπετεύσω καθώς και το πως θα κατόρθωνα να κατέβω τη μάντρα.

Το ζήτημα ήταν λίγο δύσκολο γιατίι μας είχαν διαρκώς κλειστά πάνω στην είσοδο των κελιών μας και δεν μας κατέβαζαν κάτω μαζί με τις κοινές κατάδικες κι έτσι μου ήταν δύσκολο να εξακριβώσω ορισμένα μέρη που ήταν απαραίτητο να το ξέρω για την απόδρασή μου

Εκείνες τις μέρες ύστερα από πολλές διαμαρτυρίες στο υπουργείο Δικαιοσύνης ήρθε η διαταγή στη διεύθυνση να κατεβαίνουμε δυό ώρες το πρωί με την επιτήρηση μιας φυλάκισας στο προαύλιο. Έτσι κατόρθωσα να επισημάνω ορισμένα σημεία που με υποβοήθησαν πολύ.

Έφτασε η μέρα του επισκεπτηρίου. Ήρθαν πολλοί σύντροφοι και συντρόφισες και μας επισκέφθηκαν, μεταξύ αυτών ήταν και ένας σύντροφος, ο οποίος με πολύ μεγάλη προσοχή μου λέγει «Συντρόφισα, για το ζήτημα που είπες στο σύντροφο τάδε έχει πάρει την απόφαση η Οργάνωση να μου αναθέσει εμένα την υπόθεση και σε μερικούς άλλους σύντροφους και χρειάζεται να την οργανώσουμε καλά. Μου έκαν μερικές ερωτήσεις για το εσωτερικό της φυλακής, επίσης για τη φρουρά την εσωτερική και με ρώτησε τι μου χρειάζεται. Μόλις πρόφτασα να του απαντήσω τι μου χρειάζεται ένα πριόνι που να κόβει χωρίς να ακούγεται και σχοινί για να κατέβω και χτυπά το  κουδούνι του επισκεπτηρίου και φεύγει ο σύντροφος. Η καθημερινή μου σκέψη ήταν αυτή. Δεν μπορούσα να ησυχάσω ούτε μέρα ούτε νύχτα. Είχα πάθει από υπερένταση των νεύρων, ήμουνα και άρρωστη, είχα καρκίνωμα μεταξύ λάρυγγα και μύτη, αλλά δεν είχε εξακριβωθεί η ασθένειά μου όσο βρισκόμουνα στη φυλακή

Ένα άλλο ζήτημα που σκεπτόμουνα ήταν το παιδί μου που ήταν 9 μηνών  και είχα αδυναμία γιαυτό έπρεπε όμως να αποφασίσω καθημερινά δοκίμαζα συγκινήσεις. Στο τέλος έφτασε ημέρα του επισκεπτηρίου. Είχα γράψει σ ένα χαρτί ορισμένες συστάσεις σε σύντροφους για να εξακριβώσουν απ έξω. Χτυπά το κουδούνι και έρχονται 3 σύντροφοι για την ίδια υπόθεση. Μου κάνουν ορισμένες ερωτήσεις: « Τι έχεις συντρόφισα, εξακριβώσει από μέσα? Πως φρουρούνται οι φυλακές? Πως θα χρησιμοποιήσεις το πριόνι? Πόσα σίδερα θα κόψεις? Και πόσα μέτρα σκοινί χρειάζεσαι?». Ένας από τους τρεις μου λέγει πως πρέπει να τον κατατοπίσω για να μπει αυτός να κόψει το κιγκλίδωμα του παραθύρου. Του λέγω πως αυτό είναι αδύνατο γιατί θα μας αντιληφθούν. Όταν τελείωσαν οι σύντροφοι τις ερωτήσεις άρχισα να τους απαντώ συγκεκριμένα σε κάθε ερώτησή τους: « Σύντροφοι, οι φυλακές από μέσα δεν φρουρούνται, αλλά μέσα στη μάντρα έχει ένα φούρνο με πόρτα έξω και πρέπει να παρακολουθήσετε σεις γιατί δεν ξέρω αν μένουν μέσα. Επίσης άλλο σοβαρό ζήταμα είναι το ζήτημα της φρουράς απ έξω, θα χρειαστεί επίσης ένας σύντροφος να παρακολουθήσει από έξω και να δει πιό είνε το καταλληλότερο μέρος». Έπειτα τους είπα ότι δεν μπορώ να ξέρω πόσα σίδερα θα κόψω, ίσως δυυό ίσως τρία, ίσως τέσσερα. «Αυτό θα εξαρτηθεί από το πως θα μπορέσω να βγώ. Όσο πιό πολύ μπορέσετε τόσο καλύτερα είνε. Θα μου χρειαστεί να κατέβω απ την πρώτη μάντρα στη δεύτερη και αν μου ήταν δυνατόν να δέσω ένα κομμάτι μεγάλο από μέσα και να το ρίξω έξω για να ευκολυθούμε καλύτερα για την απόδραση. Τότε οι σύντροφοι μου έθεσαν το ζήτημα ότι πρέπει να δόσω έξω το παιδί. Για μιά στιγμή έκανα πάλη με τον εαυτό μου. Σκεφτόμουνα πως ακόμα το θήλαζα αν και μου είχε πει ο γιατρός να πάψω λόγω της ασθενείας μου. Τέλος αποφάσια, φίλησα το παιδί μου και μαζί του έδωκα κρυφά απ το θυρωρό και το σημείωμα που είχε μερικές συστάσεις στους σύντροφους για το ζήτημα της φρουράς απ έξω. Τελείωσε το επισκεπτήριο και έφυγαν οι σύντροφοι.

Η ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ

ΤΡΙΤΗ 3 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1933

ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΤΑ ΙΧΝΗ ΤΗΣ σ. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΟΥ

ΟΙ ΧΑΦΙΕΔΕΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ

Η σ. ΜΠΕΦΑΝΗ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ «ΑΒΕΡΩΦ» ΕΚΑΝΕ ΑΙΜΟΠΤΥΣΗ ΑΠ’ ΤΟ ΑΛΥΠΗΤΟ ΞΥΛΟ

Η απόδραση της συντρόφισας Εμμανουηλίδου και ο ενθουσιασμός που προκάλεσε ο επαναστατικός ηρωισμός της, το θάρρος και η ψυχραιμία που έδιξε έχουν προκαλέσει τη λύσσα των οργάνων τους. Απ την Κυριακή ολόκληρη η Γενική Ασφάλεια κινητοποιήθηκε για να αποκαλύψει τα ίχνη της συντρόφισάς μας, καθώς και κείνους που «συνείργησαν», όπως γράφουν οι αστικές φυλλάδες.

Μπουλούκια χαφιέδων πολιόρκησαν από προχτές τα γραφεία της «Πάλης των Τάξεων» προσπαθώντας να παρακολουθήσουν διαφόρους σύντροφους. Παράλληλα διεξήγαγαν συστηματικές ανακρίσεις στις φυλακές Αβέρωφ για να εξακριβώσουν πως και από που προμηθεύθηκε η σ. Εμμανουηλίδου το πριόνι και τα σκοινιά με τα οποία κτόρθωσε να ξεφύγει. Οι συντρόφισες του Κόμματος Μπεφάνη και Στρατηγάκη που κρατούνταν στο ίδιο κελί με την συντρόφισα Εμανουηλίδου υπεβλήθηκαν σε μεσαιωνικά βασανιστήρια για να υποχρεωθούν να καταθέσουν ότι πιθανόν γνώριζαν.  Η σ. Μπεφάνη ξυλοκοπήθηκε τόσο άγρια και αλύπητα ώστε έκανε αιμόπτυση και βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση. Οι θηριωδίες και τα βασανιστήρια πουχρησιμοποιούνται κατά τις ανακρίσεις έχουν προκαλέσει τη μεγαλύτερη αγανάκτηση μέσα στην εργατική τάξη.

Φαντάζομαι ότι οι δύο αυτές γυναίκες δεν ήταν αρχειομαρξίστριες αλλά μέλη του ΚΚΕ...