Υπάρχουν μεταφυσικές ιστορίες και φυσικές ιστορίες που τις δένουν υπόγειες διαδρομές… Αν ορίσεις το πλαίσιο μπορεί να γίνει ένα κάδρο μεν, λίγο κουνιστό και να σε ζαλίζει πολλάκις αλλά ένα πλαίσιο γίνετε…
Moυ έγραψε ο φίλος που με ενέπνευσε για αυτήν την ανάρτηση... "Ό μικρός είμαι έγώ βέβαια, άριστερά ό πατέρας μου Μιχάλης καί δεξιά ή κυρά Σοφία, ή κοπέλα καί ό νεαρούλης είναι παιδιά τού καπετάνιου Κυριάκου Κουταβά, ήταν έκεί γιά μερικά χρόνια μέ τήν μπίγα πού έπισκεύαζε τό λιμάνι,.
- Προπολεμικά το λοιπόν, υπήρχε στην Κύμη μεγάλη κίνησις
περί των ταβερνείων. Διαβάζοντας εφημερίδες στην πλατεία της έχω κρυφακούσει ότι στην περιοχή υπήρχαν ως και εβδομήντα «Εστουαντίνες». Μην με ρωτάτε τι είναι δαύτες, δεν ξέρω φαντάζομαι μουσικοί που σύχναζαν σε ταβερνεία και είχαν το δικό τους μουσικό παλμαρέ.
Έτσι και ο παππούς μου ο Μανώλης σύχναζε, ακόμα και στην κατοχή στα ταβερνεία. Δεν έχει αποκοπεί αυτή η παράδοση ως τις ημέρες μας. Μονάχα που άλλαξε. Τότες πάγαινες από τις 7 αβράδιαστα ως τα μεσάνυχτα. Είναι γνωστό ότι ο Βουτηράς και άλλοι λογοτέχνες ήταν ταβερνιόπληκτοι….
Στην παραλία της Κύμης το λοιπόν πριν τον πόλεμο υπήρχε μια ταβέρνα που λέγονταν «Ο ΞΕΝΥΧΤΗΣ» ιδιοκτησίας Βασιλείου Πανταζή. Η ονομασία αυτή στην περίοδο πριν τον πόλεμο ήταν απολύτως φυσιολογική. Ήταν μια περίοδος που αν εξευρέσεις την περίοδο της κρίσης του 1932-1936 ήταν ένας παράδεισος ευμάρειας. Ξενύχτι λοιπόν και άγιος ο θεός. Θα σύχναζαν εκεί οι εργάτες τα μεσημέρια ή τα βράδια και οι θαλασσινοί ψαράδες σαν είχε φεγγάρι ή φουρτούνα μεγάλη…
Έχουμε όμως ένας μεγάλο κενό ανάμεσα στον πόλεμο και στα 1949… Τες πάντων εκεί που λέτε στα 1949 με συγγενική συνέχεια μετονομάζετε εις «ΕΞΟΧΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ Ο ΖΕΦΥΡΟΣ». Το τι γένονταν εκεί δεν θα ήθελα να πω… Αλλά θα το πω… Γλέντια τρικούβερτα, να οι ρούμπες να τα φοξτροτ να τα λαικά τα νησώτικα… Αυτά το βράδυ… Τα μεσημέρια οι βωξιτάδες εργάτες ορυχείων έδιναν τον δικό τους τόνο στην ταβέρνα… Για ένα περίεργο ιστορικό λόγο η Παραλία της Κούμης είναι ένα μέρος που διασκεδάζουν οι Κουμιώτες ως τα σήμερα πέντε χιλιόμετρα δρόμος από την Κύμη μετά από τόσες στροφές… Δεν ξέρω γιατί γίνετε.. Ίσως πάνω στο χωριό με τόσους Ιερωμένους να μην άφηναν το πόπολο να διασκεδάσει ελευθέρως. Μόνο να σκεφτείς ότι ήταν ο Αυγουστίνος ο Καντιώτης… Που να πας να χορέψεις … Μετά πώς να το κάνουμε τον τόνο στην διασκέδαση τον έκαναν οι ψαράδες, οι φραγκάτοι θαλασσόλυκοι της Κούμης και οι μεσημεριανοί εργάτες των ορυχείων… Ένας κόσμος δηλαδή στα όρια της εργασίας. Δεν ήταν εμπορευάμενοι, υπαλλήλοι δηλαδή υπό κανονικάς συνθήκας εργαζόμενοι.. Είχαν τον διάβολο μέσα τους… Το ρίσκο… Μετά ήταν και οι νεανίες που είχαν το μυαλό πάνω από την σκούφια τους που ο νους τους ήταν στους χορούς και τα ξεφαντώματα… Που να τα κάνεις εντός της πόλεως… Θέλει ελευθερία η διασκέδαση…
Ο θείος μου ο Χρήστος ήταν χορευταράς και μάλιστα κατά την αρχή της δεκαετίας του 50 είχε ιδρύσει εκτός από τις σχολές ραπτικής (προς διάδωσιν των ραπτομηχανών SINGER) και σχολές χορού στην ευρυτέραν περιοχή.
Το «ΕΞΟΧΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ Ο ΖΕΦΥΡΟΣ» είναι σήμερα μια απούσα ιστορία. Στο μέρος που λειτουργούσε έχει κτιστεί ένα μεγάλο ξενοδοχείον το KYMI PALACE. Ωστόσο εσύ διαβάτη που περπατάς στην Κούμη δίπλα ακριβώς στο ξενοδοχείο θα δεις κάτι χαλάσματα. Αυτά ΘΑ ΉΤΑΝ το σπίτι του ιδιοκτήτη του εξοχικού κέντρου αλλά τελικά εγκαταλείφθηκαν… Αν κοιτάξεις ανάμεσα στα βάτα θα δεις τα χαλάσματα… Δεν πρόκαμαν να μείνουν μέναν εντός του κέντρου σε δύο δωμάτια όπισθεν..
ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ ΤΩΝ ΤΑΒΕΡΝΙΑΡΙΔΩΝ…
Νομίζετε ότι είναι ξένοιαστη η ζωή της ταβέρνας… Φευ… Να σκεφτείτε ότι νερό βρύσης όπως σήμερις δεν υπήρχε φίλοι μου…. Για την λάτζα έπαιρναν νεράκι από το πηγάδι. Πόσιμο από την πηγή του Γανώση… Αυτά τα ονόματα με έχουν στοιχειώσει… Γανώσης… Υπέροχο όνομα… Μετά είχαμε το πρόβλημα του ηλεκτρισμού… Που τα πας… Ρομαντάρανε οι Κουμιώτες με λάμπες ΛΟΥΞ και σαν τέλευε ο αμίαντος υπήρχαν καντιλάκια… Θεσπέσιο περιβάλλον για να απλώσεις τα κουλά σου στην νεαρά συνδαιτυμόνα σου. Υπό το φως των κανδηλιών… Χμμμ
Μουσικά το όλο ζήτημα ήταν θέμα γραμμοφώνου. Κάθε λέει παιξιά άσματος και μια αλλαγή βελόνας… Όχι σαν τώρα που είναι ασταμάτητος η μουσική και δεν προκάμεις να πεις μια κουβεντούλα με την θεσπέσια παρέα σου… Τώρα θα μου πεις ωραίο το γραμμόφωνο ωραία και η μουσική αλλά πως έπαιζε : Μα φυσικά με ΜΠΑΤΑΡΙΑ… Και η μπαταρία: Πως φορτίζονταν : Κάθε πρωία την κατάσταση έσωνε ο γάιδαρος… Φόρτωναν την μπαταρία την πήγαιναν στον Μύλο του Σταματίου δέκα λεπτά δρόμο που είχε ρεύμα από την ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΕΤΑΡΙΑ ΚΥΜΗΣ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΥ (υπάρχει ακόμα ονομασία μικρού καλντεμηριού που λέγετε ΙΔΙΩΤΙΚΗ) και την φόρτιζαν… Μετά επιστροφή στο εξοχικό κέντρο… Αυτός ο γαιδαράκος τι εκπληκτικό δέσιμο με τον Έλληνα…
Ο χώρος φυσικά θερμαίνονταν. Μην φανταστείτε αιρκοντισιονέρια και τα τιαύτα… Εξ’ άλλου δύο δρόμους απόσταση υπήρχαν τα καλύτερα κάρβουνα της χώρας… Κάρβουνο Κούμης… Οπότες, είχαν σόμπες Α-Λ… (ίσως Λιάπης) κατασεκυαστθείσα από το χωρίον Κονίστρα. Δια την ψύξην εκεί δεν έχουμε πληροφορίες… Την μάρκα δηλαδή του ψυγείου. Πάγο όμως παίρνανε από το παγοποιίο του Γλυκού που ήταν στον πέρα… μαχαλά εννοείτε με την βοήθεια του γαιδάρου…
Μετά από χρόνια έκλεισε το εξοχικό αυτό κέντρο και μεταφέρθηκε στο χωριό στον δίπλα μαχαλά δηλ. ως ΚΑΦΕΝΕΙΟ-ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ "Ο ΖΕΦΥΡΟΣ" (έκεί πού είναι σήμερα τό μαγαζί Λιανάμμος τού Φραντζή.)
Η ΚΑΛΟΓΡΕΖΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΖΑΝΤΙΔΗΣ… ΚΕΝΤΡΟΝ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΩΣ ΖΕΦΥΡΟΣ
Την ίδια περίοδο με ένα ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟ τρόπο πολλά χιλιόμετρα δρόμο και ώρες πολλές απόσταση στην Καλογρέζα οι Λιγνιτωρύχοι του ορυχείου διασκέδαζαν σε ένα κέντρο διασκεδάσεως που λέγονταν ΖΕΦΥΡΟΣ… Τυχαίο: Ή ήταν τυχαία η ονομασία του κέντρου : Ή το άλλο το εξωφρενικό… Πάρα πολλοί εργάτες του Ορυχείου Καλογρέζας ήταν Κυμαίοι (εξ’ ου και η Λεωφόρος Κύμης προς τιμήν τους)… Θέτε και άλλα μεταφυσικά στοιχεία : Εκεί στο εξοχικό κέντρο της Καλογρέζας τραγουδούσε ο Στέλιος Καζαντζίδης φορώντας τις πιότερες φορές τα στρατιωτικά του, σαν έβγαινε εξοδούχος… Και το φοβερότερο όπλο για την μεταφυσική μου ιστόρηση είναι ότι ο αδελφός του Στέλιου Καζαντζίδη ήταν στο Ορφανοτροφείο της Κύμης που φιλοξενούσε παιδάκια….
Εγώ ήδη έχω ανατριχιάσει μόνο που τα γράφω… Τόσοι ΖΕΦΥΡΟΙ, τόσες συμπτώσεις… Έχω άδικο να βροντοφωνάξω… «ΌΛΟΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΥΜΗ»: Αστειεύομαι φυσικά…
Μόνο μια θλίψη μου μένει… Να οι νέοι, δεν το έχουν με τα ταβερνεία… Και χάνουν… Θα έλθει όμως η σειρά τους… Που θα πάει..
περί των ταβερνείων. Διαβάζοντας εφημερίδες στην πλατεία της έχω κρυφακούσει ότι στην περιοχή υπήρχαν ως και εβδομήντα «Εστουαντίνες». Μην με ρωτάτε τι είναι δαύτες, δεν ξέρω φαντάζομαι μουσικοί που σύχναζαν σε ταβερνεία και είχαν το δικό τους μουσικό παλμαρέ.
Έτσι και ο παππούς μου ο Μανώλης σύχναζε, ακόμα και στην κατοχή στα ταβερνεία. Δεν έχει αποκοπεί αυτή η παράδοση ως τις ημέρες μας. Μονάχα που άλλαξε. Τότες πάγαινες από τις 7 αβράδιαστα ως τα μεσάνυχτα. Είναι γνωστό ότι ο Βουτηράς και άλλοι λογοτέχνες ήταν ταβερνιόπληκτοι….
Στην παραλία της Κύμης το λοιπόν πριν τον πόλεμο υπήρχε μια ταβέρνα που λέγονταν «Ο ΞΕΝΥΧΤΗΣ» ιδιοκτησίας Βασιλείου Πανταζή. Η ονομασία αυτή στην περίοδο πριν τον πόλεμο ήταν απολύτως φυσιολογική. Ήταν μια περίοδος που αν εξευρέσεις την περίοδο της κρίσης του 1932-1936 ήταν ένας παράδεισος ευμάρειας. Ξενύχτι λοιπόν και άγιος ο θεός. Θα σύχναζαν εκεί οι εργάτες τα μεσημέρια ή τα βράδια και οι θαλασσινοί ψαράδες σαν είχε φεγγάρι ή φουρτούνα μεγάλη…
Έχουμε όμως ένας μεγάλο κενό ανάμεσα στον πόλεμο και στα 1949… Τες πάντων εκεί που λέτε στα 1949 με συγγενική συνέχεια μετονομάζετε εις «ΕΞΟΧΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ Ο ΖΕΦΥΡΟΣ». Το τι γένονταν εκεί δεν θα ήθελα να πω… Αλλά θα το πω… Γλέντια τρικούβερτα, να οι ρούμπες να τα φοξτροτ να τα λαικά τα νησώτικα… Αυτά το βράδυ… Τα μεσημέρια οι βωξιτάδες εργάτες ορυχείων έδιναν τον δικό τους τόνο στην ταβέρνα… Για ένα περίεργο ιστορικό λόγο η Παραλία της Κούμης είναι ένα μέρος που διασκεδάζουν οι Κουμιώτες ως τα σήμερα πέντε χιλιόμετρα δρόμος από την Κύμη μετά από τόσες στροφές… Δεν ξέρω γιατί γίνετε.. Ίσως πάνω στο χωριό με τόσους Ιερωμένους να μην άφηναν το πόπολο να διασκεδάσει ελευθέρως. Μόνο να σκεφτείς ότι ήταν ο Αυγουστίνος ο Καντιώτης… Που να πας να χορέψεις … Μετά πώς να το κάνουμε τον τόνο στην διασκέδαση τον έκαναν οι ψαράδες, οι φραγκάτοι θαλασσόλυκοι της Κούμης και οι μεσημεριανοί εργάτες των ορυχείων… Ένας κόσμος δηλαδή στα όρια της εργασίας. Δεν ήταν εμπορευάμενοι, υπαλλήλοι δηλαδή υπό κανονικάς συνθήκας εργαζόμενοι.. Είχαν τον διάβολο μέσα τους… Το ρίσκο… Μετά ήταν και οι νεανίες που είχαν το μυαλό πάνω από την σκούφια τους που ο νους τους ήταν στους χορούς και τα ξεφαντώματα… Που να τα κάνεις εντός της πόλεως… Θέλει ελευθερία η διασκέδαση…
Ο θείος μου ο Χρήστος ήταν χορευταράς και μάλιστα κατά την αρχή της δεκαετίας του 50 είχε ιδρύσει εκτός από τις σχολές ραπτικής (προς διάδωσιν των ραπτομηχανών SINGER) και σχολές χορού στην ευρυτέραν περιοχή.
Το «ΕΞΟΧΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ Ο ΖΕΦΥΡΟΣ» είναι σήμερα μια απούσα ιστορία. Στο μέρος που λειτουργούσε έχει κτιστεί ένα μεγάλο ξενοδοχείον το KYMI PALACE. Ωστόσο εσύ διαβάτη που περπατάς στην Κούμη δίπλα ακριβώς στο ξενοδοχείο θα δεις κάτι χαλάσματα. Αυτά ΘΑ ΉΤΑΝ το σπίτι του ιδιοκτήτη του εξοχικού κέντρου αλλά τελικά εγκαταλείφθηκαν… Αν κοιτάξεις ανάμεσα στα βάτα θα δεις τα χαλάσματα… Δεν πρόκαμαν να μείνουν μέναν εντός του κέντρου σε δύο δωμάτια όπισθεν..
ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ ΤΩΝ ΤΑΒΕΡΝΙΑΡΙΔΩΝ…
Νομίζετε ότι είναι ξένοιαστη η ζωή της ταβέρνας… Φευ… Να σκεφτείτε ότι νερό βρύσης όπως σήμερις δεν υπήρχε φίλοι μου…. Για την λάτζα έπαιρναν νεράκι από το πηγάδι. Πόσιμο από την πηγή του Γανώση… Αυτά τα ονόματα με έχουν στοιχειώσει… Γανώσης… Υπέροχο όνομα… Μετά είχαμε το πρόβλημα του ηλεκτρισμού… Που τα πας… Ρομαντάρανε οι Κουμιώτες με λάμπες ΛΟΥΞ και σαν τέλευε ο αμίαντος υπήρχαν καντιλάκια… Θεσπέσιο περιβάλλον για να απλώσεις τα κουλά σου στην νεαρά συνδαιτυμόνα σου. Υπό το φως των κανδηλιών… Χμμμ
Μουσικά το όλο ζήτημα ήταν θέμα γραμμοφώνου. Κάθε λέει παιξιά άσματος και μια αλλαγή βελόνας… Όχι σαν τώρα που είναι ασταμάτητος η μουσική και δεν προκάμεις να πεις μια κουβεντούλα με την θεσπέσια παρέα σου… Τώρα θα μου πεις ωραίο το γραμμόφωνο ωραία και η μουσική αλλά πως έπαιζε : Μα φυσικά με ΜΠΑΤΑΡΙΑ… Και η μπαταρία: Πως φορτίζονταν : Κάθε πρωία την κατάσταση έσωνε ο γάιδαρος… Φόρτωναν την μπαταρία την πήγαιναν στον Μύλο του Σταματίου δέκα λεπτά δρόμο που είχε ρεύμα από την ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΕΤΑΡΙΑ ΚΥΜΗΣ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΥ (υπάρχει ακόμα ονομασία μικρού καλντεμηριού που λέγετε ΙΔΙΩΤΙΚΗ) και την φόρτιζαν… Μετά επιστροφή στο εξοχικό κέντρο… Αυτός ο γαιδαράκος τι εκπληκτικό δέσιμο με τον Έλληνα…
Ο χώρος φυσικά θερμαίνονταν. Μην φανταστείτε αιρκοντισιονέρια και τα τιαύτα… Εξ’ άλλου δύο δρόμους απόσταση υπήρχαν τα καλύτερα κάρβουνα της χώρας… Κάρβουνο Κούμης… Οπότες, είχαν σόμπες Α-Λ… (ίσως Λιάπης) κατασεκυαστθείσα από το χωρίον Κονίστρα. Δια την ψύξην εκεί δεν έχουμε πληροφορίες… Την μάρκα δηλαδή του ψυγείου. Πάγο όμως παίρνανε από το παγοποιίο του Γλυκού που ήταν στον πέρα… μαχαλά εννοείτε με την βοήθεια του γαιδάρου…
Μετά από χρόνια έκλεισε το εξοχικό αυτό κέντρο και μεταφέρθηκε στο χωριό στον δίπλα μαχαλά δηλ. ως ΚΑΦΕΝΕΙΟ-ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ "Ο ΖΕΦΥΡΟΣ" (έκεί πού είναι σήμερα τό μαγαζί Λιανάμμος τού Φραντζή.)
Η ΚΑΛΟΓΡΕΖΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΖΑΝΤΙΔΗΣ… ΚΕΝΤΡΟΝ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΩΣ ΖΕΦΥΡΟΣ
Την ίδια περίοδο με ένα ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟ τρόπο πολλά χιλιόμετρα δρόμο και ώρες πολλές απόσταση στην Καλογρέζα οι Λιγνιτωρύχοι του ορυχείου διασκέδαζαν σε ένα κέντρο διασκεδάσεως που λέγονταν ΖΕΦΥΡΟΣ… Τυχαίο: Ή ήταν τυχαία η ονομασία του κέντρου : Ή το άλλο το εξωφρενικό… Πάρα πολλοί εργάτες του Ορυχείου Καλογρέζας ήταν Κυμαίοι (εξ’ ου και η Λεωφόρος Κύμης προς τιμήν τους)… Θέτε και άλλα μεταφυσικά στοιχεία : Εκεί στο εξοχικό κέντρο της Καλογρέζας τραγουδούσε ο Στέλιος Καζαντζίδης φορώντας τις πιότερες φορές τα στρατιωτικά του, σαν έβγαινε εξοδούχος… Και το φοβερότερο όπλο για την μεταφυσική μου ιστόρηση είναι ότι ο αδελφός του Στέλιου Καζαντζίδη ήταν στο Ορφανοτροφείο της Κύμης που φιλοξενούσε παιδάκια….
Εγώ ήδη έχω ανατριχιάσει μόνο που τα γράφω… Τόσοι ΖΕΦΥΡΟΙ, τόσες συμπτώσεις… Έχω άδικο να βροντοφωνάξω… «ΌΛΟΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΥΜΗ»: Αστειεύομαι φυσικά…
Μόνο μια θλίψη μου μένει… Να οι νέοι, δεν το έχουν με τα ταβερνεία… Και χάνουν… Θα έλθει όμως η σειρά τους… Που θα πάει..
Εμπνεύστηκα από μερικά σχόλια ΣΕΜΝΑ που γράφτηκαν ΌΧΙ ΣΑΝ ΘΕΜΑ αλλά σαν σχόλια στην ΟΜΑΔΑ "ΚΟΥΜΗ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΝΑΚΑΤΕΣ" του Fb...
Νά πώ καί έγώ λοιπόν ότι ύπήρχε πρίν άπό τόν πόλεμο μιά ταβέρνα έκεί άκριβώς πού είναι σήμερα τό KYMI PALACE ή όποία όνομαζόταν ΞΕΝΥΧΤΗΣ τήν όποίαν είχε ό θείος μου Βασίλης Πανταζής.Άπό τό 1949 καί μετά συνέχισε τήν λειτουργία της ό πατέρας μου μέ τήν νέα όνομασία "ΕΧΟΧΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ Ό ΖΕΦΥΡΟΣ" .Στήν ταβέρνα αύτή πού έγινε must γιά κάποια χρονιά έσύχναζαν οί καπεταναίοι τών έμπορικών καί άλιευτικών σκαφών πού έρχονταν στήν Παραλία καθώς καί γιά μεσημεριανό πήγαιναν άρκετοί άπό τούς έργαζόμενους στόν βωξίτη.Τά βράδυα έβρισκες τίς καλύτερες οίκογένειες τής Κύμης καθώς καί τίς τότε τρελλοπαρέες τής νεολαίας πού έρχονταν καί μάς ξυπνούσαν γιά νά τούς άνοίξουμε νά φάνε καί νά διασκεδάσουν.Άν καί ήμουνα μικρός θυμάμαι πολύ καλά πόσο όμορφα γλένταγαν οί Κουμιώτες.
Γιά τήν ίστορία: νερό άπό τό πηγάδι γιά τήν λάντζα καί πόσιμο άπό τήν βρύση τού Γανώση.
Φωτισμός μέ λούξ πετρελαίου καί πολλά καντήλια άπό τόν πατέρα μου όταν έπεφτε τό άμίαντο.
Γραμμόφωνο μέ πλάκες καί άλλαγή βελόνας σέ κάθε τραγούδι.
Λειτουργία γραμμοφώνου μέ μπαταρία αύτοκινήτου ή όποία κάθε μέρα έπρεπε νά μεταφερθεί μέ γάιδαρο στόν Μύλο γιά φόρτιση.
Στήν κουζίνα ύπήρχαν τέσσερις μεγάλες γκαζιέρες πετρελαίου γιά τήν παρασκευή τών μαγειρευτών.
Θέρμανση μέ σόμπα καρβουνου μέ φούρνο δίπλα, μάρκα Α-Λ....Λιάπης νομίζω έκ Κονιστρών
Ψύξη με πάγο τόν όποίο έπίσης κουβαλούσαν μέ τό γάιδαρο άπό τό παγοποιείο τού Γλυκού στόν πέρα μαχαλά....
Καί όλη ή τροφοδοσία μέ πολύ κουβάλημα καί ποδαρόδρομο.....
Ίστορίες γιά άγρίους θά μού πείτε, όλα όσα άναφέρω όμως είναι ή τότε πραγματικότητα, τήν έζησα καί σάς τήν μεταφέρω όπως άκριβώς ήταν.
Τά γράφω έτσι γιά τήν ίστορία, ένας μικρός φόρος τιμής στούς γονείς μου πού παιδεύτηκαν σάν τόν Χριστό στό ξεκίνημα τής ζωής τους γιά άρκετά χρόνια!! Τό γιαπί αύτό ήταν τό σπίτι πού θά μέναμε γιατί μέχρι τότε μέναμε σέ δυό δωμάτια πίσω άπό τήν ταβέρνα.Έγκαταλείφθηκε γιατί μετά φύγαμε καί πήγαμε μέσα στό χωριό καί ό πατέρας μου άνοιξε τό ΚΑΦΕΝΕΙΟ-ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ "Ο ΖΕΦΥΡΟΣ" έκεί πού είναι σήμερα τό μαγαζί Λιανάμμος τού Φραντζή.Ό μικρός είμαι έγώ βέβαια, άριστερά ό πατέρας μου Μιχάλης καί δεξιά ή κυρά Σοφία, ή κοπέλα καί ό νεαρούλης είναι παιδιά τού καπετάνιου Κυριάκου Κουταβά, ήταν έκεί γιά μερικά χρόνια μέ τήν μπίγα πού έπισκεύαζε τό λιμάνι,.
Τό γιαπί αύτό ήταν τό σπίτι πού θά μέναμε γιατί μέχρι τότε μέναμε σέ δυό δωμάτια πίσω άπό τήν ταβέρνα.Έγκαταλείφθηκε γιατί μετά φύγαμε καί πήγαμε μέσα στό χωριό καί ό πατέρας μου άνοιξε τό ΚΑΦΕΝΕΙΟ-ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ "Ο ΖΕΦΥΡΟΣ" έκεί πού είναι σήμερα τό μαγαζί Λιανάμμος τού Φραντζή.
Ό μικρός είμαι έγώ βέβαια, άριστερά ό πατέρας μου Μιχάλης καί δεξιά ή κυρά Σοφία, ή κοπέλα νεαρούλης είναι παιδιά τού καπετάνιου Κυριάκου Κουταβά, ήταν έκεί γιά μερικά χρόνια μέ τήν μπίγα πού έπισκεύαζε τό λιμάνι,.
