19 Δεκεμβρίου 2008

ΝΕΚΡΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ.....

έκανες όνειρα πολλά....
είπες στον εαυτό σου και τους γύρω σου....
ότι μια μέρα ο κόσμος θα αλλάξει...
και σαν ήρθε η ώρα ....
δεν ήταν όλα φτιαγμένα κατά πως συ θέλησες..
άλλοι πηγαίναν κατά κει άλλοι παρά πέρα....
και τότε ανέκραξες στεντόρια...
δεν θα φάω φασουλάδα σήμερα εις ένδειξιν διαμαρτυρίας....
και εγώ σε κοίταγα... αποσβωλομένος...
και έλεγα μέσα μου .....
την επόμενη φορά....
με τάξη θα καθορίσω τα όρια και την λογική...
σαν λυγερή τσαπερδόνα με τις προκαθωρισμένες κινήσεις...
και ξάφνου έπαθες συγκοπή...
η γλώσσα σου γύρισε ανάστροφα...
τα μαλλιά σου υπεχώρησαν εσωτερικώς...
τα αυτιά σου έγινα μπάμιες τουρσί
και η θεία που συνέτρεξε μαζί για να σε σηκώσουμε
έπαθε ακράτεια και λουμπάγκο...
έφυγες αντάρτη της τάξης και του νόμου...
και έχασες την πάλη με τα βιβλία, τα κόμματα, και τις υπογεγραμμένες...
πας αγόρη μου πας...
στο τρίτο νεκροταφείο θα σε συναντήσω μεθ' ενός λέλουδου ανά χείρας...

14 Δεκεμβρίου 2008

ΚΑΙ ΑΝ ΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΤΟ ΒΟΥΛΩΝΟΥΝ... ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΤΕΧΝΗ ΜΙΛΟΥΝ....

Το email ήταν γροθιά....
Σας το παραδίδω....
Οι ώρες είναι πολύτιμες για να τις σπαταλάμε σε αερολογίες...
συνειδητά τις αποφεύγω τόσες ημέρες....
Επιτέλους μια φωνή ΟΥΣΙΑΣ.... Η φωνή της Υπερρεαλιστική Ομάδα Αθήνας, Δεκέμβριος 2008....
Ακολουθεί αυτό που έλαβα...




το φάντασμα της ελευθερίας
έρχεται πάντα με το μαχαίρι στα δόντια



Το αποκορύφωμα της κοινωνικής καταπίεσης είναι να σε πυροβολούν στο ψαχνό.
Όλες οι βγαλμένες από το οδόστρωμα πέτρες που έπεσαν στις ασπίδες των μπάτσων ή στις προθήκες των ναών του εμπορεύματος, όλα τα φλεγόμενα μπουκάλια που χάραξαν μια τροχιά στον νυχτερινό ουρανό, όλα τα οδοφράγματα που στήθηκαν στους δρόμους της πόλης, χωρίζοντας τις δικές μας περιοχές από τις δικές τους, όλοι οι κάδοι των καταναλωτικών σκουπιδιών που, χάρη στη φωτιά της εξέγερσης, από Μηδέν έγιναν Κάτι, όλες οι γροθιές που υψώθηκαν κάτω απ' το φεγγάρι, είναι τα όπλα που δίνουν σάρκα, αλλά και πραγματική δύναμη, όχι μόνο στην αντίσταση, αλλά και στην ελευθερία. Και είναι ακριβώς η αίσθηση της ελευθερίας που εκείνες τις στιγμές αποτελεί τελικά το μόνο στο οποίο αξίζει να στοιχηματίσουμε: η αίσθηση των λησμονημένων παιδικών πρωινών όπου όλα μπορούν να συμβούν γιατί είμαστε εμείς, ως δημιουργικά ανθρώπινα όντα, που έχουμε ξυπνήσει, όχι οι κατοπινές αποδοτικές ανθρωπομηχανές του υπηκόου, του εκπαιδευόμενου, του αλλοτριωμένου εργάτη, του ιδιοκτήτη, του οικογενειάρχη. Η αίσθηση ότι αντιμετωπίζεις τους εχθρούς της ελευθερίας – ότι πια δεν τους φοβάσαι.
Έχουν επομένως σοβαρούς λόγους να ανησυχούν όσοι θέλουν να συνεχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους, σαν μην τρέχει τίποτα, σαν να μην έτρεξε τίποτα ποτέ. Το φάντασμα της ελευθερίας πάντα έρχεται με το μαχαίρι στα δόντια, με τη βίαιη διάθεση να σπάσει τις αλυσίδες, όλες τις αλυσίδες, που μετατρέπουν τη ζωή σε μιαν άθλια επαναληπτικότητα, χρήσιμη για την αναπαραγωγή των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων. Από το Σάββατο της 6ης Δεκέμβρη, όμως, οι πόλεις αυτής της χώρας δεν λειτουργούν κανονικά: δεν έχει shopping therapy, ανοιχτούς δρόμους για να πάμε στη δουλειά μας, ειδήσεις για τις επόμενες πρωτοβουλίες ανάκαμψης της κυβέρνησης, ανέμελο zapping στις lifestyle εκπομπές, βραδινές τσάρκες με το αμάξι γύρω από το Σύνταγμα, κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ. Αυτές οι μέρες και οι νύχτες δεν ανήκουν στους εμπόρους, στους τηλεσχολιαστές, στους υπουργούς και στους μπάτσους. Αυτές οι μέρες και οι νύχτες ανήκουν στον Αλέξη!
Ως σουρρεαλιστές βρεθήκαμε απ' την αρχή στο δρόμο, μαζί με χιλιάδες άλλους εξεγερμένους και αλληλέγγυους ανθρώπους, γιατί ο σουρρεαλισμός γεννήθηκε με την ανάσα του δρόμου, και δεν σκοπεύει ποτέ να την εγκαταλείψει. Μετά τη μαζική αντίσταση στους κρατικούς δολοφόνους η ανάσα του δρόμου έχει γίνει ακόμα πιο ζεστή, ακόμα πιο φιλόξενη, ακόμα πιο δημιουργική. Δεν μας αναλογεί η αρμοδιότητα να προτείνουμε μια γραμμή στο κίνημα. Αναλαμβάνουμε, ωστόσο, την ευθύνη του κοινού αγώνα, γιατί είναι αγώνας για την ελευθερία. Χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι να συμφωνούμε με όλες τις πτυχές ενός τέτοιου μαζικού φαινομένου, χωρίς να είμαστε θιασώτες του τυφλού μίσους και της βίας για τη βία, δεχόμαστε ότι το φαινόμενο αυτό δικαίως υπάρχει.

Να μην αφήσουμε αυτήν την φλεγόμενη πνοή της ποίησης απλά να εκτονωθεί
ή να σβήσει.
Να την μετατρέψουμε σε μια συγκεκριμένη ουτοπία: για την αλλαγή του κόσμου και την αλλαγή της ζωής!
Καμιά ειρήνη με τους μπάτσους και τ' αφεντικά τους!
Όλοι στους δρόμους!
Όσοι δεν μπορούν να συναισθανθούν την οργή ας το βουλώσουν!

Υπερρεαλιστική Ομάδα Αθήνας, Δεκέμβριος 2008

06 Δεκεμβρίου 2008

16

16 ΕΤΩΝ....








και το τελευταίο video... δευτερόλοπτο πριν το συμβάν...













ΚΑΙ ΜΙΑ ΘΥΜΙΣΗ ..... Η ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΤΕΖΑ.......

ΤΟΝ ΔΟΛΟΦΩΝΗΣΑΝ ΤΟΤΕ..... ΣΗΜΕΡΑ ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΗΡΩΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ......












θλίψις....
φοβερό...
θυμάμαι το παρελθόν....

H εορτή της μικρής... αφορμή για να δηλώσω την αγάπη μου...
















Από τον ναυτικό Άγιο Νικόλα ερωτεύθηκα την ορεβήσια Νικούλα...







και μέχρι να πάω στην Ευρυτανία... τρόμος δέος και πανικός στην Ράχη.. Πρωτάρης γαρ στην ομίχλη εχέσθην τα μάλλα... αλλά στον φόβο... σιγά μην τράβαγα φωτογραφίες...

και μείναμε στο ξενοδοχείο που το λέω το ξενοδοχείο ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΕΦΑ...


και επειδή μου έσπασε τα νεύρα το πρόγραμμα για το πως θα βάζω τις φωτό .... και επειδή βαριέμαι τα μάλλα με το να κάνω ωραία την αισθητική του ... πάρτε φωτό.... από την Ευρυτανία... από την μονή που μένουν κάτι καλόγριες που τις φυλάνε οι σκύλοι... (κολόφαρδα ζώα....) και άλλα...
άει σιχτίρ με την αισθητική....

θέλω φυσικά να τις αφιερώσω όλες στην γλύκα μου και μετά στον Ασκαρδαμυκτί που ξέρω ότι έχει σχέση με τα μέρη τούτα....

27 Νοεμβρίου 2008

ΟΡΓΗ ΜΙΣΟΣ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΘΛΙΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.... ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΠΟΛΕΜΟΥΣ... ΚΑΙ ΑΙΜΑ...

ΙΝΔΙΑ..... ΕΧΤΕΣ...


Κάθε φορά που οι φανατικοί Μουσουλμάνοι ορμούν κατά ΑΘΩΩΝ θυμάτων αισθάνομαι το μεγαλύτερο ΜΙΣΟΣ απέναντι τους... Όπως στην Ισπανία, στην Αμερική, στην Νιγηρία και όπου αλλού....
Και αν αυτή την φορά η ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗ ψευτοαριστερά... ψελίσει ορισμένα ψευτοανθρωπιστικά μπλα μπλα... ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΑΘΩΩΣΕΙ ΠΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΤΕ ΚΑΘΕ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗ ΑΗΔΙΑ.... ακολουθώντας πιστά τα ΑΦΕΝΤΙΚΑ της ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΑΡΑΒΙΚΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ....
Για μένα αριστερός που ΕΥΝΟΕΙ Ή ΨΙΛΟΧΑΙΡΕΤΕ από τα τυφλά χτυπήματα των ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ είναι τσάτσος όλων των ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ...

21 Νοεμβρίου 2008

H μουσική σκηνή που γουστάρω.... ΧΑΛΑΡΑ...

Δεν ξέρω γιατί αλλά μου αρέσουν οι τύποι... Μια φάση περίεργα πρωτόλεια... Ξεκινάμε από μια συναυλία που ήμουν με το .... κορίτσι... στο GAGARIN...

συνεχάμε με τους λατρεμένους BULLETS...
ΘΕΟΙ...

OI ΘΕΟΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ... που μας μεγάλωσαν στην κιθάρα τους στα λαρύγγια τους... Ο Αμπελοκηπιότης... σας θυμάτε πάντα αγόρια.... λίγο σκληρότερα αγόρια αλλά ΥΠΕΡΟΧΟΙ...


Και για ωρέες βραδυές... στο BLUE FOX στην Ασκληπιού 91 και στο blogs τους.....
http://profile.myspace.com/index.cfm?fuseaction=user.viewprofile&friendid=212670571

για τους Βoullets στο
http://profile.myspace.com/index.cfm?fuseaction=user.viewprofile&friendid=64532156

εύχομαι να ψάξετε την μουσική αυτή... στις εποχές της κρίσης κάτι ωραίο αυθεντικό απαλό ταξιδιάρικο ρομαντικό σκληρό είναι χρήσιμο...

14 Νοεμβρίου 2008




ένα νέο εκδοτικό επίτευγμα του αγαπητού Δ. Καράβολα που έχει τις εκδόσεις Φαρφουλά.

Οι συγγραφείς είναι γνωστοί. Ο μεν ένας υπέρμαχος του Υπεραλισμού ο δε έτερος ο ηγέτης της "τροτσκιστικής" LCR της Γαλλίας (ο γνωστός νομίζω ταχυδρομικός... που πήρε κοντά στο 5% στις πρόσφατες εκλογές...)
Καλές μελέτες λοιπόν...

Θα το διαβάσω και θα σας πω την άποψή μου...

10 Νοεμβρίου 2008

Ε ΡΕ ΠΛΑΚΕΣ.... ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ.....

ΜΟΥΣΙΚΗ ΞΥΛΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΕΧΩΣΙΝ...



ΞΥΛΟ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ.... ανάμεσα στους Αρμένιους που έκαναν το ΠΡΩΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ.... και τους Έλληνες που τους εγγυόνται τα πάντα οι μουσουλμάνοι με φιρμάνια.... Φανταστήτε ότι τα κλειδιά τα ΈΧΟΥΝ οι μουσουλμάνοι που τα δίνουν στους Ελληνοορθόδοξους... Για τέτοια σχέση ραγιά.... μιλάμε... Το ξύλο έπεσε αυτές τις ημέρες... έπετε συνέχεια...




Οι ΧΑΛΔΑΙΟΙ ΑΣΣΥΡΙΟΙ.... σε νέες υπέροχες στιγμές.... αυτός είναι αγώνας... ΓΝΩΣΤΟΣ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ....




το εν λόγω blog υποστηρίζει τους ΝΕΣΤΟΡΙΑΝΟΥΣ ΧΑΛΔΑΙΟΥΣ ΑΣΣΥΡΙΟΥΣ και πάντες αυτούς τους άγνωστους λαούς γιατί .... μας αρέσει να υποστηρίζουμε άγνωστα εξωτικά πράγματα... επί τη ευκαιρία ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ επαναστατικό άσμα... ποιός το έκλεψε ωρέ? αυτοί ή αυτός που έγραψε "τα παραπονεμένα λόγια??"


να μην βάλω και τους Μαρωνίτες??? έκαναν και Ολυμπιάδα... το 2008...

07 Νοεμβρίου 2008

EM TO BΡΗΚΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΛΩ ΒΡΕ????????????????????

από ένα blog της Κύπρου το http://www.mihalismihail.blogspot.com/

εντάξει εγώ δεν μασάω με αυτά... έτσι είναι η εκκλησιά αλλά έχει το γούστο του... χαχα

02 Νοεμβρίου 2008

ΈΦΥΓΕ Ο ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ..... ΕΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΕΚΛΕΙΣΕΝ....

Στον καφενέ εχτές Κυριακή έμαθα ότι ο Μ. έφυγε από την ζωή, πλήρης ημερών. Στην καρδιά μου υπάρχει ένα κενό .... Η θλίψις βασιλεύει από εχτές... Αρρώστησε, πήγε στην Πάτρα, όπου και πέθανε. Μακριά από την πολίχνην... Μακριά από αυτούς τους άθλιους ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΗΔΕΣ ΜΠΑΤΗΡΗΔΕΣ ΨΕΥΤΟΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΕΣ... Μακριά, από τον άθλιο Χομέινι.... Ο πατέρας μου, στο καφενείο το μόνο που είπε... ΑΝΑΠΑΥΘΗΚΕ...




Παλαιά είχα δημοσιεύσει έν μικρόν αφιέρωμα δια τον Κον Μ. Αισθάνομαι την ανάγκη να το επαναδημοσιεύσω.... Συγνώμη αν σας κουράζω... Είχε δημοσιευτεί παλαιά... εδώ...




"Σίγουρο είναι ότι διαβάζετε ωραιότερα θέματα από τα δικά μου σε άλλα μπλοκ.
Θα διατηρήσω όμως την απόλυτη χαρά (μου) να μεταφέρω στην οθόνη σας ιστορίες περίεργες, ΑΛΗΘΙΝΕΣ ιστορίες που προσέχω, εκεί που κανείς μάλλον, δεν τους δίνει προσοχή...
Ο πατέρας μου είναι κοντά 92 ετών και κάθε χρόνομ πηγαίνει στην αγαπημένη του πατρίδα - όπως την λέει - γεμάτος χαρά και διάθεση λυκόπουλου, ως και νεανία προσκόπου.
Εκεί (μέχρι τα χριστούγεννα) ζει (και ελπίζω να ζει) ο παιδικός του φίλος, συμπολεμιστής, ιδεολογικά αδελφός, ο κύριος Μ.
Ο κος Μ. είναι ένας αδύνατος άνθρωπος ακριβώς όπως ο πατέρας μου. Γεννήθηκε και μένει ακόμα στην επαρχιακή πολίχνη, πλην όμως μοίρα μαύρη, τον έχει κτυπήσει από πολύ μικρό.
Οι γονείς πέθαναν αφήνοντάς του, το βαρύ καθήκον του μεγαλώματος δύο αδελφάδων. Έγινε γρήγορα από μαθητής σχολαρχείου βοηθός τεχνίτης σιδηρουργός. Έμπλεξε από μικρός που λένε στην βιοπάλη και όλα πήγαιναν καλά. Η τύχη όμως, στον αγαπητό μου κο Μ. συνέχισε να είναι εκδηκητική. Οι δύο αδελφές αρρώστησαν βαριά. Η νόσος του Χάνσεν (λέπρα) τις κτύπησε και τις δύο μαζί. Το χωρίον μου είναι αλήθεια ότι ήταν επιρρεπής προς την βαριά αυτή λοιμώδη ασθένεια, διαθέτοντας ως το 1935 λεπροκομείον και έχοντας τελευταία κρούσματα ως και την αρχήν της δεκαετίας του 1970, Κύριος λόγος το ανήλιο του γεωγρραφικού τοπίου, άρα και η υγρασία, το κρύο, ο λίγος αερισμός εξ αιτίας της πυκνοκατοικοιμένης δομής της πόλεως (νήσος γαρ...) και η παράδωσις του κλειστού παραθύρου μπας και πουντιάσουμε...
Οι αδελφές οδηγήθηκαν στο λεπροκωμείο, εθεραπεύθησαν (τα φάρμακα εις την νόσον του Χάνσεν είναι δια βίου - εξ' όσων γιγνώσκω) και έφτιαξαν την ζωήν τους, εις την συμπαθέστατην πρωτεύουσα της Αχαίας. Φυσικά από την βίαιη, ενοχική πρωτόγονη απομάκρυνση από την κωμόπολη μας, είναι φυσικό, να μην έχουν πατήσει ΠΟΤΕ ΤΟ ΠΟΔΙ ΤΟΥΣ στο χωρίον έκτοτε. Κάηκαν τα πάντα, απολυμάνθηκε η οικία και ο κύριος Μ. νύχτα ημέρα εργαζόταν για τις δύο αυτές άτυχες κοπέλες.
Μάστορας από τους λίγους του σίδερου, σκύλος στην εργασία, φρόντησε με απόλυτη τάξη να μην λείψει τίποτα από τα προικιά των δύο αυτών αδελφών του. Πέρσυ ... όχι ψέμματα πρόπερσυ σε ένα απολύτου ΞΕΥΤΙΛΑΣ φιλολογικό μνημόσυνο για τον Β.Λ. τον ματασυνάντησα τον κο Μ. (θα μιλήσω κάποτε για τον κατηραμένο αυτό ΜΕΓΙΣΤΟ λογοτέχνη που έζησε πάμφτωχος κυνηγημένος από τους Χίτες, τους Κουκουέδες, την οικογένειά του ΚΑΙ ΟΛΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ.... οι μεν γιατί ήταν αριστερός και οι δε γιατί κατά την γνώμη τους ήταν αιρετικός ... μη ορθόδοξος Κομμουνιστής.... ας είναι καλά η κα Σκιαρδαρέση των εκδόσεων ΚΕΔΡΟΣ που πάντα φρόντηζε... η οικογένειά του γιατί τον θεωρούσαν τεμπέλη και το χωριό γιατί οι άνθρωποι αγαπούν την δύναμη.....).
Όταν έφυγε συνοδεία του υιού της μίας αδελφής του, οι γύρω συναμαρτούντες ψευτοτεθλιμένοι και ψευτοκουλτουριαζόμενοι ημιόνοι, άρχισαν τους ψίθυρους... Που παντρεύτηκε στο 80 του... που πήρε την Βουλγάρα.... που θα του τα φάει... Από τότε χρωστάω στον εαυτό μου ορισμένες σκέψεις...
Όντας δεμένος με την Ρώσικη σχολή της διάρκειας της πίστης, με την σχολή της εγκράτειας του Παπαδιαμέντη, δεμένος με την φεγγοβόλο πτυχή της έννοιας ΣΚΟΠΟΣ, κατανοώ απόλυτα τον κο Μ.
Μόνος, ορφανός, μάστορας, τεχνίτης, που να βρει χρόνο, διάθεση για γάμους και άλλες σκοτούρες... Η μοίρα του ήταν κοινή, με τις ξεπεσμένες αριστοκράτησες της πολίχνης μου, που δεν βρήκαν γαμπρούς. Αυτός όμως είχε ΣΚΟΠΟ και ήταν ΈΝΑΣ να μεγαλώσουν ήρεμα οι άτυχες αδελφές του, χωρίς την ΡΕΤΣΙΝΙΑ του ασθενούς ΧΑΝΣΕΝΙΚΟΥ. Ο γάμος του ήταν ένα πρελούδιο πριν πέσει η σκηνή (μεταχειρίζομαι εύηχες λέξεις που αγνοώ την σημασία τους... ας με συγχωρέσουν οι γνώστες) της ζωής.
ΕΊδε χαρά στα όργανά του. Τα σεξουαλικά του όργανα, τα όργανα γεύσης και χώνεψης, είδε καθαριότητα θαλπωρή, στοργή ΈΡΩΤΑ. Στα 80 του ρωτάν οι ηθικολόγοι αριστοκράτες του χωριού... πιστοί στον σκληρότερο τράγο Μητροπολίτη της Ελλάδος, ιστορικό μέλος της Χρυσοπηγής και πολέμιου του υλισμού, του καρναβαλιού και πατέρα της Χομεινικής παπαδοκρατίας... Η ζωή απάντησε στους δύσμοιρους ανέραστους αριστοκράτες και τις παρθένες ΕΞ ΙΔΕΟΛΗΨΙΑΣ διεφθαρμένες, εν παρθενοραφής, ευρισκόμενες κοκέτες... ΣΤΑ 80 γουστάρω να φάω ότι έκτισα να τα κάνω φύλλο και φτερό κουφάλες...
Έκανε γάμο με τα όλα του. Σαντούρια, μπάλλους και ανοιχτό τσιμπούσι σε παραλιακή ταβέρνα. Έφαγαν όλες οι λοιμάρες τον αγκλέωρα... ευχήθηκαν μέσα από τα ποώδη ανέραστα δόντια τους... Ίσως και να σκέφτηκαν πόσο ωραία θα ήταν να ήταν τανάσκελα με σηκωμένα τα πόδια στο νυφικό κρεββάτι ΑΥΤΕΣ και όχι αυτή η ξεβράκωτη ΞΕΝΗ. Ο πατέρας μου φίλος διατήρησε την αρχοντική του θέση... ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΥΤΑ... ΚΑΘΕ ΠΡΑΓΜΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ... Αλλά το είπε μόνο σε μένα υπερασπιζόμενος πλήρως τον Κο Μ. στην γυναίκα και μητέρα μου όπως και στην αδελφή μου. Η κυρία του κου Μ. ετών 45 έκατσε μαζί του ένα χρόνο και έφυγε μακριά παίρνοντας κάτι από το συσσωρευμένο βιός του κου Μ. για την Αθήνα αρχικά και ύστερα για πάνω για την Βουλγαρία...
Σάμπως δεν ήταν όλα αυτά γνωστά την δεκαετία του 90? Πόσες και πόσες καλλίγραμες νιές μεσαίες ώριμες δεν άλωσαν με τα ήθη τους Αθήνα και επαρχία. Στρατηγοί, εργάτες, δημόσιοι υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες έκαναν γιουρούσι στην λευκή ξανθή ροδοκόκινη γυναίκα του βορρά... Βουλγάρες, Ρούσες, Μολβαβές κλπ μπήκαν στην κρεββατοκάμαρα του μέσου Έλληνα διέλυσαν κάθε ιστό (που κρέμονταν στην μισή τριχιά...) οικογενοικής αυταπάτης... Έμειναν γυναίκες μόνες με δύο και τρία παιδιά επειδή ο λεγάμενος γούσταρε να παυτώνει φρέσκο πράγμα... Έφυγαν οι περισσότερες τώρα... αλλά οι συντάξεις τρέχουν μίλια μακριά στο Βλαδιβοστόκ στην Κωστάντζα, στο Μινσκ...
Οσμίζομαι και θέλω να σας το πω, ότι κάτι ψήνετε στην χώρα τούτη... Χριστιανές καλλονές από την Νιγηρία γεμίζουν μέρα με την ημέρα την χώρα. Κυνηγημένες από την φτώχια και τους απηνείς διωγμούς ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ... του φιλήσυχου ΙΣΛΑΜ... Και οι Έλληνες απολαμβάνουν μαύρα κορίτσια, μα κορμιά πραγματικά όμορφα, που τον Χριστιανισμό τον έχουν γραμμένο στα παλαιά των υποδημάτων τους, προσπαθώντας να εξαργυρώσουν την απίστευτη εξωτική ομορφιά τους.
Δεν είμαι αυτός που θα κλάψω για την διάλυση της Ελληνικής οικογένειας (όπως δεν έκλαψα για την αντίστοιχη ανατολική "εισβολή") αλλά αλλά...
Θα κλάψω για τις γυναίκες αυτές που μεγάλωσαν δύο και τρία παιδιά, που κουρασμένες από την ζωή το μεροκάματο τον Ελληνικό ήλιο ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΔΩΜΕΝΕΣ ΣΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ χωρίς τον άντρα τους. Γιατί το εξουσιαστικό πρόσωπο τις καπιταλιστικής κοινωνίας αντικατοπρίζετε στην ομορφιά της νέας γυναίκας. " Όσο νεότερη ... τόσο καλύτερα τα επινίκεια...". Δεν τους αρμόζει ένα τέτοιο τέλος. Άμα γουστάρεις να χαλάσεις τον γάμο σου φίλε κάντο γύρω στα 40 για την γυναίκα... Να έχει ένα δικαίωμα ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΠΟΙΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΝ. Όχι ρε φίλε 55άρη να σου κουνηθεί ένα 30άρικο κορίτσι και να μου πάθεις την πλάκα σου... Και να τα διαλύσεις όλα... Και να την αφήσεις χωρίς παρά, χωρίς ελπίδα, χωρίς αύριο εξαρτημένη πλέον όχι από εσένα ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ...
Αχ, βαχ... τι πρωτογονισμός... Μίζερα ανθρωπάκια είμαστε... Στερημένοι από την ηδονή και την απόλαυση μέσα στην φαντασιακή πανηδονική λαγνουριά αρνούμαστε να ξεχωρίσουμε την ζωή και την ύπαρξή μας...
Έρωτας πνευματικός, έρωτας σαρκικός, αγάπη, πόθο, αποκλειστικότητα, όλα αυτά σε πακέτο αξεδιάλυτα... Αυτό είναι το ονειρικό ΘΕΛΩ ΜΑΣ... η επιθυμιά μας.... Αδυνατούμε να αυτονομήσουμε τις καταστάσεις να παίξουμε και να χαρούμε... Αποτέλεσμα το τέλος το μπάχαλο...
Ο κος Μ. (ας είναι καλά) ζει μόνος του γεμάτος χαρά και ευτυχία γιατί το αγόρι της αδελφής του είναι καθηγητής Πανεπηστημίου σε μια μεγάλη πόλη της μικρής χώρας μας. Το Αιγαίο λούζει το νησί μας κάθε μέρα με πολλαπλές παραλλαγές. Οι φαντασιώσεις οι ερωτικές καλά κρατούν και το αίμα των Ελλήνων ανεξάρτητα από το φύλλο τους ανεβαίνει σταθερά κάθε ημέρα στην ίδια υπέροχη διαδρομή.
Η νόσος του Χάνσεν κοιμάτε ως την στιγμή που η ζωή θα την φέρει στο προσκήνιο. Μην φοβάστε αργεί...
Καλό βράδυ..."

17 Οκτωβρίου 2008

Η ΠΙΣΤΗΣ ΦΥΛΑΕΙ ΤΑ ΕΡΜΑ... ΕΝ ΕΤΕΡΟΝ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΝ ΔΙΗΓΗΜΑ...

¨Ηταν ένα ακόμα βράδυ. Πιστός στα πάθη, στην λατρεία της ηδονής, του παράνομου, της οσμής, της ανατριχίλας.... Κάθε πρωί, νοιώθω όλες τις τύψεις που χωράνε στο μικρό μυαλό μου. Τα μεσημέρια, σαν αισθάνομαι το σφύξιμο στην καρδιά, αγχώνομαι πανικοβάλλομαι, τρέμω.


Σχόλασα, πήγα σπίτι αποφασισμένος να μην κάνω αυτό, για το οποίο κάθε πρωί μετανοιώνω. Πάω στην παιδική χαρά, κάνω βόλτα και κούνια τα παιδάκια μου. Και όμως...
Εκεί μέσα στις παιδικές φωνές, στα χαρούμενα προσωπάκια αισθάνομαι την μορφή της παρούσα. Αισθάνομαι, να φιλώ τον λαιμό της, να παίρνω στο στόμα μου τις υπέροχες ρόγες της, να ακούω την ανάσα της και δεν αντέχω. Για άλλη μια φορά, το πέος μου - θεέ μου πόσο ντρέπομαι - είναι σε εγρήγορση. Αδυνατώ να συγκρατηθώ. Πάντα φορώ μακρύ μπουφάν, γιατί ενδόμυχα ξέρω.


Φεύγουμαι όλοι από την παιδική χαρά. Πάμε με το τζιπ σπίτι. Βάζω τέρμα την μουσική. Ακούω ένα γλυκό τραγούδι όπου ο Μάγκας με το κλαρίνο του μας καλεί να κλάψουμε. Το βγάζω, βάζω Θρακιώτικους σκοπούς, με την τσαμπούνες τις πίπιζες... Τίποτα, η σκέψη μου εκεί. Η σύζηγος χαρούμενη μου φτιάχνει το βραδυνό τσάι, αποτέλεσμα των σπουδών και της ζωής μας εκεί στην ξενιτειά. Τέρμα, σήμερα δεν θα πάω... Βάζω διονυσιακά τραγούδια από την Κάσο. Σήμερα θέλω να μείνω, με την σκέψη στο νησί, απέναντι από την Κάρπαθο, που το λούζει το δειλινό, αυτό το δακτυλίδη στα βουνά της.


Θεέ μου, άραγες σήμερα ποιοί θα είναι στα δωμάτια? Πόσες κραυγές, στους μονωμένους τοίχους πίσω από την εκκλησιά την ώρα που συντελείτε οεσπερινός. Και πόσες επικλήσεις? Ποιοί απεσταλμένοι του εωσφόρου θα κυριεύσουν τα λάγνα κορμιά? Πόσος ιδρώτας περιπεπλεγμένων αντρικών κορμιών όπου τα μπράτσα και τα χέρια γυμνασμένων νέων θα θωπεύουν αυτά τα - ταλαιπωρημένα από την γραφειοκρατία - μεσήλικα κορμιά. Εγώ όμως, έχω καθαρόν τον κώλο μου. Δεν είμαι από αυτούς. Έστησα, την κομπίνα με τον αιδεσιμότατο μονώνοντας τα κελιά πίσω, κοντά στα ιπποστατικά, βάλαμε μυστικά κουμπιά και δεν φαινόμαστε... Ποιοί? Εμείς οι φίλοι. Που όλοι μας είμαστε παιδιά μιας φιλήφονης ειμαρμένης...


Ξανά, η εικόνα της. Στην μύτη μου αισθάνομαι τα υγρά της, ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΑΓΙΚΑ ΥΓΡΑ, που λαμβάνω σαν σκύβω στο μέρος ου ΥΜΝΟΥΝ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ, στα χέρια μου η αποτύπωσις της ανατριχίλας της σαν μπαίνω βαθιά μέσα στα μέρη, που ΜΟΝΟ εγώ ΘΑΡΩ... έχω δικαίωμα να εισέλθω. Στην σκέψη μου δίπλα οι άλλοι που ψάλουν και οι άλλοι που παίζοντας αντρικά παιχνιιδάκια παρασείρονται, σιγά σιγά, στην υπηρεσία της ΟΜΟΦΥΛΗΣ ηδονής.
Κοιτάω πολλούς γύρω μου σκεπτόμενος γιατί χρόνια δεν έχουν ένα γυναικείο κορμί δίπλα τους. Καταπιεσμένους αδύναμους γκέυ, που δεν το ξέρουν παίζοντάς τον ρόλο του ΠΟΙΟΥ ΑΛΗΘΕΙΑ?


Η γλώσσα μου θέλει την αλήθεια της. Να βυθιστεί... Και όμως σήμερα ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΩ... Είναι βαρύ το τίμημα. Πρέπει να διώξω να ζητήσω από ποιούς διάολε? Τι να ζητήσω... Σε ποιόν επίσκοπο ποιάς επισκοπής? Πως θα διώξω αυτούς τους υπηρέτες του εωσφόρου που την νύχτα στην Αγία Τράπεζα αφοδεύουν, καλούν τον Μαστραχανάμ τον Επιλατευτήμαγκ και μετατρέπονται στο αντίθετο της πίστης? Πως έμπλεξα έτσι? Το πέος μου αυτό το ατίθασο πράγμα ανάμεσα στα σκέλια, φταίει για όλα. Όχι δεν φταίει αυτό. Εγώ στην Πολίχνη του Εδιμβούργου είχα την κάμαρά μου ... Ερχόταν αυτή και γευόμασταν χρόνια τα θέλω μας...


Αυτός ο Μέγιστος... ο συγγενής του συγχωρεμένου. Που με έδεσε, με τα αλλότρια πάθη της παρέας του... Του άρεσε να βλέπει τα γυμνασμένα αντρικά κορμιά, να γλύφει τις άκρες των νευρώνων, να αισθάνετε μέσα του όλη την δύναμη και όλες τις χαραματιές, τα αιμοφόρα αγγεία ενός καλοσχηματισμένου πέους. Να νιώθει τους όρχεις να ακουμπούν στα οπίσθιά του, λαμβάνοντας όλη την ηδονή που ήθελε. Πόσο άρεσαν στην γαμημένη παρέα του οι φιλήδονες τούτες στιγμές. Πολλοί το ξέρουν, κάποιοι προσπάθησαν να εξαφανιστούν από προσώπου γης... Αλλά, είναι μικρός ο κόσμος, ένα μεγάλο κρεββάτι όπως μου είπε πριν λίγες εβδομάδες μια καλή μου φίλη.


Έβαλα την οικογένεια για ύπνο στις επτά και μισή. Η Σκωτζέζικη ομίχλη όμοια σαν την Βορειοελλαδίτηκη .... έπεσε. Ντύθηκα, έφυγα, συνάντησα την άγνωστη ετέρα που μου αναλογεί σήμερα. Πήγα στο μπαρ πλήρωσα τον καλό μου τροφοδότη και πήγα στην Μονή. ¨Ηταν όλοι εκεί. Στην εκκλησία ακούγονταν οι λατρεμένοι ύμνοι... Και όλοι πήραν τις θέσεις τους στα γνωστά πεντακάθαρα, υπεροπολυτελή κελιά...


Η ηδονή, τα πάθη και οι εμμονές...


Μαζί και Η ΠΙΣΤΗΣ στους φανερούς και κεκριμένους μαύρους θεούς.


¨Ολοι πήραμε τις γνωστές θέσεις μας...

16 Οκτωβρίου 2008

ΣΗΜΕΡΙΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ... ΣΤΟ IRISH MIKE'S BAR...

Οι εν Ελλάδι οπαδοί της αγαπημένης BARCHLONA εορτάζουν με Καταλανέζικη SKA.....
Σινώπης 8
Αμπελόκηποι... Στους ουρανοξήστες... το υπογειάκη...

και το γκρουπ...








Όσοι αγαπάμε την Ιστορία της Καταλωνίας... την ιστορία που συσπειρώνει το σύνολο ενός λαού (που καλά θα κάνει να είναι στην Ισπανία) με κουλτούρα και παράδωση... που μας αρέσει το ποδόσφαιρο ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΦΗΜΗΣΕΙΣ και που είναι ένα σωματείο όπου τα μέλη του το συνδράμουν ας πάμε...

11 Οκτωβρίου 2008

ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΖΗΤΩ ΚΑΤΙ ..... ΟΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ.... ΒΟΗΘΕΙΣΤΕ ΟΣΟΙ ΜΠΟΡΕΙΤΕ






ΓΕΝΙΚΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΗΣ (ψεύτικης και ηθικολόγας) ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ

Δεν θέλω να σας πείσω να κάνετε κάτι γεμίζοντάς σας τύψεις, που ΔΙΑΟΛΕ δεν σας αναλογούν. Ωστόσο ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ μου μου έστειλε ο ΑΔΕΛΦΙΚΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ένα email στο οποίο εγώ έχω κοκαλώσει. Για το εν λόγω κορίτσι που βρίσκετε σε ανάγκη κάποιοι... έχουν κάνει ... ότι αναλογεί στην τσέπη, στην καρδιά και την γκλάβα τους.
Έχοντας εμπιστοσύνη στον φίλο μου, ότι είναι δηλαδή ΤΙΜΙΟΣ και ΗΘΚΟΣ (ΜΕΧΡΙ ΠΡΙΝ ΟΚΤΩ ΧΡΟΝΙΑ γιατί ο γάμος του μας χωρισε.... όπως γίνετε πάντα) ΤΟΛΜΩ να σας απευθύνω το μήνυμά του.....




φιλε καλησπερα. τι να γράψουμε τώρα,
Λέγεται Δήμητρα χωρίς πατέρα,ειναι 23 ετων πασχει από καρκίνο μήτρας εδώ και 10 μήνες. Λόγω τών αβάσταχτων εξόδων της θεραπείας πήρε δάνειο από τις τράπεζες η μητέρα της, καθώς αυτή δεν μπορεί να δουλέψει.Πρίν από 7 ημέρες πέθανε η μητέρα της από καρδιακή προσβολή και τώρα οι τράπεζες της παίρνουν το σπίτι που ειχε βάλει υποθήκη, για 10.000 ευρώ που χρωστάνε. Εχει 2 αδελφές μικρότερες εκ των οποίων η μία ειναι κατάκοιτη ανάπηρη. Εαν μέχρι την αλλη τετάρτη δεν δώσει τα χρήματα θα κατάσχουν το σπίτι τους.
Ολες οι τράπεζες αρνήθηκαν να της δώσουν νέο δάνειο λόγω της αρώστεια της.
Οποιος θέλει να βοηθήσει ας βάλει οτι θέλει στον λογαριασμό της στην Εθνική τράπεζα ελλάδος 380/744117-78. Ακόμα και 10 ευρώ θα βοηθήσουν πολύ.






Σήμερα αγαπητοί αναγνώστες στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ σκέψεις πολλές πέρασαν από τον νου μου. Κύρια το θέμα της εμπιστοσύνης... Από έτη πολλά, είχα την θέση ΟΤΙ Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΑΤΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕΤΑΒΙΒΑΖΕΤΕ. Αυτό είναι θέση και στάση ζωής. Ωστόσο μια άλλη θέση μου ΕΙΝΑΙ .... ΚΑΝΕ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ... Και μια τρίτη θέση μου ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Η ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ είναι ανήθικη πρόστυχη και όταν γίνετε για επίδειξη είναι ΚΑΙ ΑΘΛΙΑ. Εγώ σαν άτομο αγωνίζομαι από μικρός για ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ έξω και πέρα από μια ατομικιστική οικογενειακή ψευτοαυταρέσκεια...

Το τι κάνω ΑΤΟΜΙΚΑ όταν δίπλα μου βλέπω την δυστηχία .... ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΤΟ ΞΕΡΩ και αφορά εμένα και μόνο εμένα.


το τι θα πράξετε εσείς.... αποφασίστε το μόνοι σας....
Εγώ εμπιστεύομαι τον φίλο μου ΚΑΠΕΤΑΝΙΟ και ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΡΧΗ (από όσα μου λέει τηλεφωνικά). Δεν σας ζητώ να πράξετε όμοια. Κάντε ότι μπορείτε σύμφωνα με τις αρχές σας.


Αλλά αυτές οι τράπεζες... Αυτές οι πόρνες αιματορουφίχτρες....

08 Οκτωβρίου 2008

ΠΕΡΑΣΤΕ ΚΟΣΜΕ ΚΑΙ ΨΩΝΙΣΤΕ...


Το νέον ΥΠΕΡΤΕΥΧΟΣ του πασιγνώστου ΦΑΡΦΟΥΛΑ είναι πλέον γεγονός.
Εν μέσω, παγκοσμίου οικονομικής κρίσεως, σκανδάλων, κρίσεως εις την Ελλαδικήν εκκλησίαν, κρίσεως εις την Αγγλικανικήν εκκλησίαν, κρίσεως εις την Νεστοριανήν εκκλησίαν ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΩΣ ΚΡΙΣΕΩΣ ο εκλεκτός άνθρωπος των τεχνών κος Διαμαντής Καράβολας εξέδωσεν ΕΝ ΤΕΥΧΟΣ πυραυλοκίνητον...
Εις αυτό παρευλαύνουν, θηρία του δάσους, εκλεκτοί άνθρωποι των τεχνών, ζώντες και θρήλοι, αποκόματα φανταστικά, ύαινες, λέοντες, δράκοντες και ο μεγάλος δημιουργός του σύμπαντος κόσμου (που ως γνωστόν απαγορεύετε να μνημονεύσομεν ... εις την άπατον θρησκείαν μας...)
Για τον λόγον τούτο ΣΠΕΥΣΑΤΕ ΟΛΟΙ συν γυναιξί και τέκνοις εις την ουράν, κρατώντας την ουράν ετέρου εμπροσθίου τυπάκου ή τύπισας... Ψωνίστε, μελετήστε και ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΣΕΤΕ....
Η ζωή θα γίνει πλουσιοτέρα, θα κερδίσετε επτά χαιμαλιά και οκτώ ζυμπουνάκια, καθώς και θα απολαύσετε το μυθικόν τέρας ΑΣΠΡΑΧΟΡΙΤΕΞ το οποίο δια πρώτην ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΝ φοράν κάνει δώρο ο κυρ. Διαμαντής...
Προς θεού απαγορεύονται οι έχοντες αθένειες ως εμμετικήν παπαρδολογίαν, υστερική λοιθοτριψία, άπλυτον κώλον, και άλλες ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΕΣ τινές.

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ


Κυκλοφόρησε το νέο φθινοπωρινό τεύχος του Φαρφουλά με αφιέρωμα στον μεγάλο διηγηματογράφο Δημοσθένη Βουτυρά που φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από τον θάνατό του.

Στο αφιέρωμα φιλοξενούνται:

Μια συνομιλία για τον Δ. Βουτυρά των Νίκου Αξαρλή, Βάσια Τσοκόπουλου και Διαμαντή Καράβολα που έγινε στα πλαίσια ενός ραδιοφωνικού αφιερώματος για το έργο του συγγραφέα στο Κανάλι 1 του Πειραιά.
“Η ηθική υγεία κάτω στα στρώµατα του λαού”. Μία συνέντευξη του 1925 του Δ. Βουτυρά στον Κ. Μπαστιά
Η µετακίνηση των ορίων και τα όρια της µετακίνησης στο έργο του Δ. Βουτυρά. Κείμενο της Έλενας Ματσάγκου.
Άλλα κουφάρια, μια βραβευμένη σεναριακή διασκευή ενός διηγήματος του Βουτυρά από τον Οδυσσέα Σταυράκη.
Η ποιητική του ανολοκλήρωτου αποσπάσματος και τα διηγήματα του Δημοσθένη Βουτυρά. Κείμενο της Μαρίας Καραΐσκου.
Πολιτείες Φανταστικές, Ουτοπία και Δυστοπία στο έργο του Δ. Βουτυρά. Κείμενο του Διαµαντή Καράβολα.
Ο Μπαλάφας στον παράδεισο, ο μουσικός Αλέκος Βασιλάτος σε μια έμμετρη διασκευή ενός σατυρικού διηγήματος του Δ.Βουτυρά.
Μία σταχυολόγηση στίχων μέσα από το έργο του Δ. Βουτυρά και το πλήρη χρονολόγιο-εργογραφία-κριτικογραφία του συγγραφέα.
Το τεύχος συνοδεύεται από μία ξεχωριστή έκδοση που περιλαμβάνει δύο διηγήματα του Δ. Βουτυρά γραμμένα σε απόσταση 50 χρόνων: «Στην Παραλία» (ένα από τα πρώτα του, δημοσιευμένο το 1902) και «Το ερειπωμένο εργοστάσιο» (από τα τελευταία του συγγραφέα, δημοσιευμένο το 1950).
Στο υπόλοιπο τεύχος:

Να είµαι ή να έχω; Κείμενο της Δάφνης Χρονοπούλου.
Το βαπόρι-όρνιο & η αγάπη-γεράκι στο έργο του Γ. Σκαρίµπα, κείμενο του Σωτήρη Ραπτόπουλου.
Διηγήματα, ιστορίες, παραμύθια από τους Σοφία Κοψίδου, Ίωνα Πανόπουλο, Νίκο Σταµπάκη, Αλέξανδρο Ζούκα και Δηµήτρη Βανέλη.
Στα «Σύμμεικτα Λαογραφικά» η Θεοδώρα Κουζιάκη περιγράφει περιστατικά από την ζωή στην Αθήνα με βαριά κοζανίτικη διάλεκτο.
Στις σελίδες ποίησης φιλοξενούνται ποιήματα των: Γιάννη Αλεξανδρόπουλου, Μαίρης Γιωταξή, Νίκου Σφαµένου, Κώστα Ρεούση, Νέστορα Πουλάκου, Νίκου Δερµιτζάκη, Οδυσσέα Σταυράκη και Αριστείδη Λάµπρου.
- Κυκλοφορεί στα κεντρικά βιβλιοπωλεία και σε επιλεγμένα σημεία. Επικοινωνήστε μαζί μας αν δεν το βρίσκετε.

- Η κυκλοφορία του τεύχους θα εορταστεί στις 15 Οκτωβρίου, ημέρα Τετάρτη, στο καφενείο «Τα Κανάρια», Πλαταιών και Κεραμεικού στον Κεραμεικό.








Σημεία Διανομής του Φαρφουλά

Αθήνα: Στα βιβλιοπωλεία: Πολιτεία, Ιανός, Πρωτοπορία, Εστία, Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο, Ναυτίλος, Εναλλακτικό, Ελεύθερος Τύπος, Ελευθεριακή Κουλτούρα, Βαβέλ, ΚΨΜ, Θεμέλιο, Λεμόνι (Θησείο), Ευριπίδης (Χαλάνδρι), Συλλαβή (Παγκράτι), και στα περίπτερα της Πλ. Εξαρχείων και της Πλ. Κάνιγγος.

Πειραιάς: Underground, Τσαμαντάκης, Κιβωτός

Χαλκίδα: Πορθμός, Ελλέβορος

Πάτρα: Πρωτοπορία, Αχαϊκές Εκδόσεις, Πολύεδρο

Λάρισα: 9 Ρίχτερ

Ερμούπολη: Βιβλιοπόντικας

Θεσσαλονίκη: Ιανός, Πρωτοπορία, Σαιξπηρικό, Κεντρί, Ραγιάς

Κεντρική Διάθεση για τη Βόρεια Ελλάδα, Πρακτορείο Διανομής Βιβλιο-Προμηθευτική (Προξένων 7, Θεσσαλονίκη, 2310-235364)

Και στα βιβλιοπωλεία του Παπασωτηρίου σε όλη την Ελλάδα

30 Σεπτεμβρίου 2008

όσοι με παρακολουθούν ΘΑ ΦΡΙΚΑΡΟΥΝ...... ΜΜΜΜΜ

πιστεύω να έχετε κατανοήσει την θέση μου για τον Μουσουλμανισμό και τον Ισλαμισμό.
Αλλά επειδή είμαι βέβαιος ότι αν δεν γνωρίζουμε τι εστί βερύκοκο ..... είναι αίσχος να κατηγορούμε χωρίς μια στοιχειώδη γνώση...
Ας ακούσετε λοιπόν ένα ενδιαφέρον θέμα, για να είστε γνώστες....











λοιπόν αυτά...

εγώ έχω ανοιχτό το μέτωπο ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ και μάλιστα ενάντια στον πανισλαμισμό. Ωστόσο να ξέρουμε όλοι για το τι μιλάμε.
Και κάτι άλλο.....Κατά την άποψή μου Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΑ είναι έτοιμη να υποστεί ΤΡΟΜΕΡΕΣ ΠΙΕΣΕΙΣ.... προς τον Μουσουλμανισμό. Άπλός λόγος, σαφής και πάνω από όλα ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΜΕ ΚΑΝΟΝΕΣ....

23 Σεπτεμβρίου 2008

του προπάπου μου η ψώλα ήταν μεγίστης λαύρας... (φωτιά....) τίτλος άσχετος περιεχομένου....

Το 1821 εγεννήθη ο προ΄προ' πάπος μου ο Μιχάλης. Εγεννήθη εις μιαν φαντασιακήν περιοχήν, υγιείς και πεινασμένος. Κατά τα τότε... έθιμα της Ευβοίας, αμέσως ως εβγήκε τον έριξον μέσα σε μια κουβέρτα με χοντρό αλάτι. Κατανοήτε πλήρως διατί βγήκα γκρινιάρης και αιδιοκλαψιάρης... Ήτο η στεντόρια φωνή ααααααααααααααααα που έσπασε την ησυχία της νυχτός.
Ο πατέρας του ήταν καραβοκύρης της Κύμης. Εϊχε καμμιά δεκαριά καίκια. Τα οκτώ ήσαν εμπορικά και μετέφεραν μούστο και κρασί στην Ρουμανία και την Μαρσίλια. Καμμιά φορά έπιαναν και στην Βασιλεύουσα. Ήταν καλός Χριστιανός και βοήθησε τα μάλα την οικογένειά του (δια τους άλλους δεν γιγνώσκω..) Τα υπόλοιπα δύο πλοιάρια τα έδωκε στους αγώνες ΌΛΩΝ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ. Πότε τα στελνε στον Σουλτάνο γεμάτα με ΛΕΒΕΝΤΕΣ νιούς της Κύμης. Πότε απογαλάκτιζε τους Λεβέντες και τους έστελνε ούλους στην Ύδρα στον αγώνα. ¨Ηταν ο πατέρας του προ προ πάπου μου παλληκάρι. Καθόταν και η τύχη του εδούλευε. Μάλιστα σαν υπογράφη η συνθήκη με τους Σουλτάνους παραχωρήσεως της Ευβοίας εις τους ¨Ελληνας (ναι ναι δεν απελευθερώθην ... παρεχωρήθην...) πήρε και δύο σκούνες Οθωμανικές που ήταν στην Κύμη... Αχ βαχ εποχές.... Ή το άλλο, σαν ο Οθωμανικός στόλος πολιόρκησε την Κάρυστο και αγωνιζόταν να βγάλει τους Οθωμανούς Καρυστινούς που αρνιόντουσαν να φύγουν και να πάνε στην υπόλοιπη Οθωμανική αυτοκρατορία και την θέση τους να πάρουν οι Έλληνες τότε ο πανούργος αυτός ναυτικός εφοπληστής.... ήταν πίσω από τον Οθωμανικό στόλο (που σαν πλήρωμα είχε λεβέντες δηλαδή Ρωμιούς γρεκούς εξ ου και η λέξη λεβέντης...) και έστελνε τρόφιμα πότε στους πολιερκιτές πότε σους πολιορκούμενους...
Και ύστερα σου λένε ότι το σχοινί του κρεμασμένου δεν πωλείτε... Φευ, ούλα πουλιούνται.
Ήταν όμως και Χριστιανός. Ναι ναι ήταν δεν λέω... ¨Εκτισε την εκκλησιά πάνω στο ηφαίστειο. Ξέρετε εκεί υπάρχει ένα βουνό προιστορικό ηφαίστειο στο οποίο υπάρχει στην κορυφή ένα ξωκκλήσι έργο αυτουνού του τρισκατάρατου. Αμ και το λεπροκομείο? Κειδά πιού πέρα από το Σουτσίνι ... ε ναι αυτός το ξεκίνησε...
Ο προπρο πάπος μου μεγάλωνε. Ενστερνίστηκε μεγάλες ιδέες. Εισήλθε εις την τεκτονικήν στοά της Κύμης, σύχναζε μαζί με τους Βαυαρούς στο Βίταλο (εν σλαύικο τοπονύμιον...) στις μπούκες λιγνίτι του Έβερτ και είχε εξοχικό στην Καζάρμα (από το Βαυαρικό Καιζερμπάουντεν) στο πρώτο εν Ελλάδι εργοστάσιο μπύρας. Οι Βαυαροί πίστευαν μεταφυσικά ότι η Κύμη είναι ένα κεκριμένο ελ ντοράντο ορυκτών. Ήρθαν πολλοί. Μιλιούνια. Η Κύμη είχε καθημερινή εφημερίδα, εργατικό σωματείο, στοά, λέσχες γιακοβίνων και βασιλικές οργανώσεις.
Ο προπάπος έζησε ως το 1921. Εκατό ετών... Έστειλε τον υιό του στο πόλεμο με τους Οθωμανοτούρκους (με τον Κεμάλ απόκτησαν εθνική συνείδηση). Έστειλε γράμμα στο 1913 στον υιό του (τον παπού μου) να παρατήσει τα λεφτά και τα εργοστάσια σιγαρέτων εις την Αλεξάνδρεια και να έρθει να πολεμήσει για την Μεγάλη Ελλάδα των πέντε θαλασσών και των τριών Ηπείρων... Ονειρεύτηκε ότι το επώνυμό μας θα φωτήσει την βασιλεύουσα και να δεν γίνει τούτο άντε να κοσμίσει την προβλήτα της Σμύρνης. Ήρθε... ο παπούς και η γιαγιά με ένα παιδί στην αγκαλιά τον πατέρα μου που γεννήθη το 1917 ... Και είναι ακόμα εδώ στον κόσμο τούτο...
Μια πορεία 1821 - 2008... Ωρέ τόσο λίγο βήμα στην ιστορία? Μια μικρή δρασκελειά... Ένα τίποτα... Η Παναγιά η Λιαουτσάνησα, τα σχολαρχεία, τα δημοδιδασκαλεία, οι στοές, τα σωματεία, οι δημοσιές ... ΤΟΣΟ ΛΙΓΗ ΖΩΗ?
Αχ βαχ..
Το 1971 πέθανε ο τελευταίος άνθρωπος στην Πόλη που μίλαγε το Καρυστινό ιδίωμα... Τι στο διάσκο ήταν? Τούρκος? Οθωμανός? Ευβοιότης? Τι στο διάσκο ήταν...
Και εγώ είμαι εδώ, ζω, γράφω σε σας και τα ΟΦΕΙΛΩ όλα τούτα στο ψώλον του προπροπροπάπου μου...
Ούτε 200 χρόνια... Και η ιστορία της ελληνικής γλώσσας διάβασα ταλαιπωρείται από το 100 π.χ. όταν στην Αλεξάνδρεια άρχισαν να μιμούνται τους Ίωνες ΑΘηναίους και να Αττικίζουν... Μια παπάρα του σκατοπάπου μου είμαστε. Ένα πορδοκλάσιμο έκανε και μας γέννησε μια κατάρα στην χώρα τούτη...
Διανύοντας μια περίοδο έντονης υβριστικής διαθέσεως έχω την διάθεση να πω μόνο τούτο...
Ότι και να κάνουμε μα ότι και να κάνουμε είμαστε αμούστακον έθνος. Ακόμα βαθιά μέσα μας γνωρίζουμαι ότι ο παπούς μας ήταν κατσικοκλέφτης... Βάλαμε ζωγράφους (αλήθεια ξέρετε πως ο Τσαρούχης έζησε στα πρώτα χρόνια του.... χαχα) πλερώσαμε κάνα καλαμαρά για να γράψει τον λούστρο... αλλά μέσα μας γνωρίζουμαι το μέγεθος της ψώλας του προπροπάπου μας....
Καλήν σας ημέρα...

17 Σεπτεμβρίου 2008

Πικρόν ερωτικόν διήγημα....

Ακούω σήμερα εις τας υψηλάς συχνότητας, εν εξαίρετον σταθμόν όστις εκπέμπει εξαίρετην δημώδη νησιότηκον μουσικήν. Δεν είναι ψέμμα, αν είπω ότι με νοσταλγία αναπολώ έναν λάγνον μπάλλον. Δεν γνωρίζω αν έχετε παρατηρήσει ποτέ, τέτοια ποιητικοερωτική πανδαισία. Ιδιαιτέρως αν η νεότης και τα μάτια συνταυτηστούν. Αν ο αδύνατος νέος και η καλλίγραμος νεαρά διαπλέκονται υπό ερωτικής παραφοράς... Είναι ωσάν να παρατηρείς εις την Ισλανδία θερμόν πήδακα ύδατοος να εκχύνεται εντός παγωμένης περιοχής...
Και όμως σήμερα έχω μια υπέροχη λάγναν θύμησιν από τα παλαιά. Όχι εξαιρετικά παλαιά. Ήταν νύχτα, το αλκοόλ είχε γεμίσει την πυρέουσα κορασίδα, και τον ένκαυλο μεσήλικα. Το μαγαζί στην παραλία της Κύμης, ήτο γεμάτο και από τα θορυβώδη ηχεία ακούγετο εντονατάτη η αγαπημένη "μουσική". Ο Ριρής κέρναγε ασυστόλως αυτό το ερυθρόν - αγνώστου ταυτότητος ποτό... που όμως έπινε όσο και τα κεράσματά του... - κατά τις δύο με τρείς το βράδυ πήρα την καλή μου και ανέβηκα τις απότοτομες στροφές επέρασα την Κύμην και ευρέθη πλησίον του δασαρχείου. Ο ουρανός ήτο έναστρος και ειλικρινά ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΟΤΑΝ ΤΙΠΟΤΑ. Δεν ξέρω πιά αρωστημένη, θεική σκέψη με οδήγησε στο να έχω μια τρομερή ερωτική διάθεσιν ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ.
Ήταν, σαν το προαιώνιο ΤΕΡΑΣ, ο βους ο κτηνώδης, ο λέων ο νικητής, ο ουρακοτάγκος ο βόστρυχος (πόσο τρελαίνομαι να αμολάω λέξεις άγνωστες σε μένα...) λοιπόν ήταν σαν ένα προιστορικό ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ τσουνάμι...
Έβγαλα γρήγορα το κορίτσι εξ του οχήματος, ήτις είχε παραμείνει άναυδον και αποσβολωμένο, το οδήγησα επί του εμπροσθίου καπώ του οχήματός μου και χωρίς αιδώ, χωρίς να την θωπεύσω καν, εισέβαλα εντός της ενώ τα χέρια μου ήταν βίαια πέριξ της νεανικής της επιδερμίδος. Δεν θυμάμαι και πολλά, παρά μόνο δύο οχήματα που μέσα στην έναστρον νυχτιά έκαναν κόντρα. Δεν θυμάμαι αν με είπε ΒΙΑΣΤΗ βαζιβουζούκο...
Θυμάμαι ότι αισθανόμουν σαν να ευρισκόμουν εντός ενός πάρκου συναγωνιζόμενος τέρατα, δράκοντας, φοβισμένος ερεθισμένος από ένα αδιόρατο ΤΕΛΟΣ. Και το πέος αντί αν λαμβάνει μηνύματα υποχωρήσεως τουναντίον επιτελούσε αγογκίστως πράγματα ακατανόμαστα.
Τι φοβόμουν άραγες?
Τον άγνωστον θηρευτή ψυχών?
Το υπέρτατο Όν που μας κυβερνά?
Το κελί στο μοναστήρι που με περιμένει?
Την φαλικήν υστέρισην?
Την ψευδεπίγραφην λυσεντερία που προσβάλλει την νήσον Μαλάουι της Αφρικής?

Προ αυτών των σημαντικών ερωτιμάτων ο άνθρωπος οφείλει να σιωπά, έκτός εάν τις ψυχαναλυτής τζαμπατζής και σκιτζής αναφέρει προτάσεις και αναλύσεις...
Οψώμεθα....

10 Σεπτεμβρίου 2008

HΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΩΝ ΔΙΔΥΜΩΝ ΠΥΡΓΩΝ

Δεν μπορεί να το χωνέψει ανθρώπου νους αυτό που συνέβηκε εκείνη την αποφράδα ημέρα. Ποιός εθνικιστικός δάκτυλος ή ποιός θρησκευτικός φανατισμός απετόλμησε τέτοια ενέργεια.
Είναι αλήθεια ότι μόνο ένας πρεζάκιας του εθνικισμού (παλαιότερα τα πρωτεία τα είχαν οι φασίστες στην Ιταλία με την έκρηξη στο μετρό..) ή της θρησκείας θα μπορούσε να συλλάβει τέτοιο έγκλημα. Έγκλημα όχι εις βάρος της κυβέρνησης των ΗΠΑ, αλλά εις βάρος ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΑΘΩΩΝ πολιτών...
Και όσοι φωνασκούν ότι κανείς Αμερικάνος δεν είναι αθώος... θα τους θυμίσω ότι όλοι οι λαοί έχουν κυβερνήσεις που δεν πρέπει να αισθάνονται υπερήφανοι.
Αυτή είναι η λογική του καπιταλιστικού ανθρώπου... Δεν διαχωρίζει τάξεις, εξουσία από εξουσιαζόμενους... Όλα μέσα σε ένα κουτοπόνηρο εθνικιστικό και θρησκευτικό παραλήρημα...
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΠΟΥ ΕΠΕΣΑΝ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΛΕΟΝ ΔΙΕΣΤΡΑΜΕΝΩΝ ΜΥΑΛΩΝ.
ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ Η ΗΡΩΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ

04 Σεπτεμβρίου 2008

τον ψυχαναλυτή και εφτά πρέζες φλισκούνη....

ναι θα σας το πω... δύο μουσικές παρεκτροπές είχα στην ζωή μου (με τον Μανώλη Αγγελόπουλο τρεις...) PAUL ANKA.... BLONDIE....
εδώ λοιπόν κάτι που όλοι χορέψαμε..., καυ....με, καψουρευθήκαμε....


από τα αγαπημένα μου....

και...




ξέρω ξέρω... γλυκανάλατος... ε και τον γουστάρω.... και το αφιερώνω κάπου στα ψηλά...

26 Αυγούστου 2008

Αυτό το BLOGG δεν θα γίνει ΠΟΤΕ ΠΙΑΣΑΡΙΚΟ.... Θέμα άκρως σημαντικόν .... ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΡΚΟΣ ..... ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΛΙΒΕΛΟΙ....

Βιβλιοπαρουσίασης φυσικά ναι....
Βιβλιοκριτική...... σε είπα φούστη εγώ? ανώμαλε.....

Τι είναι η φιλία? Τι είναι το άλλας το μαγειρικόν? Τι είναι μια ζουμερή κυβοκολώνα Knorr εντός υδατίνου ευμεγέθους σκεύους?



Φιλίας ερωτήματα.....


Ο κυρ Διαμαντής Καράβολας ήταν γνωστός, από έτη πολλά... κάτι σαν να λέμε μετεφηβικός φίλος... Και δεν ήταν φίλος με την γνωστή έννοια. Ήταν και είναι δομημένης σχέσης σαν των Εσσαίων Ιουδαίων, στα αντρικά τους κοινώβια .... Αυτό φυσικά δεν θα τον σώσει στον καλό αγώνα που εστρατεύθηκε. Έγινε ο φίλτατος ΕΚΔΟΤΗΣ ....
Και εξέδωσεν ένα βιβλίο που είναι αλήθεια το είχα πάντα στο αυτοκίνητό μου. Το κτύπησε ήλιος, χρησίμευσεν σαν βάση φραπέ....
Και κοντά ένα χρόνο δεν το έπιανα... Ναι ναι ξέρω... Η αλήθεια είναι ότι η εμμονές μου γύρω από το Βυζάντιο.... είναι απαγορευτικές για πολλά μου θέλω... ωστόσο κάτι με τράβαγε και κάτι με αποθούσε....
Είναι αυτό που λέμε ΑΓΝΩΣΤΟ....
Κλείνοντας λοιπόν την ενότητα περί φιλίας ερωτήματα... (που εντριφήσαμαι επιστημονικά και διεξοδικά....) οφείλω να αποδεχθώ ότι οι άν8ρωποι κάνουν κάτι φοβερά άθλιο ποταπό και συχαμένο.
Ονοματίζουν φίλους επιτυχημένους συνανθρώπους τους, όχι για άλλο σκοπό παρά μόνο για να πάρουν μια τζούρα δόξας, ένα ψίλλο χόρτου επιτυχίας. Αυτό έφτακα 46 για να το κατανοήσω... Φίλος = επιτυχιμένος = αν δηλώσω φίλος = θα πάρω λίγη δόξα....
Πάπαλα λοιπόν. Ο κυρ Διαμαντής από τούδε και εφ εξής θα είναι αυτό που ήταν πάντα. Μάρτυρας υψηλών ιδανικών στα κοινώβια των Εσσαίων... από εκεί δηλαδή που βγήκε η λέξη σύντροφος... (όχι μην τρομάζετε.... αλήθεια είναι) αλλά στα εκδοτικά του θα είμαι αντικειμενικός (και γιατί παρακαλώ ενδιαφέρει κανένα η σχέση μου? και η ψευτοαντικειμενικότητα??? χαχα αντικειμενικότητα.... χεστηκότητα.... βαριεμενικότητα...)


THE BOOKS....

ΓΙΩΡΓΗΣ ΖΡΚΟΣ
ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΛΙΒΕΛΛΟΙ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ


1ο
Που θα το βρω??? Ζωοδόχου Πηγής 70 Αθήνα 10681
e-mail farfoylas@gmail.com
www.farfoylas.gr

ουφ......

ΕΡΩΤΗΜΑ 2ο

τι εστί τούτος???

ΕΠΙΜΕΤΡΟ...
Γιώργης Ζάρκος
1900-1967
Γεννήθηκε στην Αμαλιάδα και πέθανε στην Αθήνα. Γιος γιατρού μυήθηκε νεότατος στο κομμουνιστικό κίνημα. Δούλεψε στα νιάτα του μηχανικός στα καράβια- ταξίδεψε. Εξορίστηκε στην Ανάφη επί 4ης Αυγούστου. Μαζί με τον Μαρίνη, τον τσακίρη, τον Ρίτσο, τον Θρακιώτη, τον Ηλία Σιμόπουλο κ. ά. πρωτοστάτησε στην δημιουργία "Εργατικού Θεάτρου" και άλλων πολιτιστικών εκδηλώσεων στο "Ενωτικό Εργατικό Κέντρο" της Αθήνας (παράταξη στης αριστεράς) στα χρόνια 1932-36. Λίγο μετά την απελευθέρωση το κόμμα του , το ΚΚΕ, τον κατασυκοφάντησε και τον έκανε στην άκρη, αυτόν, έναν ακόμα ΄άσπιλο αγωνιστή κ' ένα απ' τα φωτεινότερα μυαλά του Λογοτεχνικού ΕΑΜ.
......

.....
Στα χρόνια του 50 που τον έζησα, ο Ζάρκος μοναχικός χωρίς να χρειάζεται τίποτε, ήταν καφενόβιο, και ταβερνόβιος αλλά και ακούραστος παριπατητής, φτωχός, κουρασμένος, είρων, χιουμορίστας, απαρηγόρητος κομμουνιστής, σοφός ωραίς...- όλα αυτά πουλύ.
.................
.................
Αθάνατος πριν πεθάνςει, ή ένας ακόμα κλασικός, παρέα μετ ον Φιλήρα με τον Λούλη, με τον Χατζηαργύρη....

Θωμάς Γκόρμπας

Βαρέθηκα να δακτυλογραφώ.... αγοράστε το βιβλίο και διαβάστε....

Μωρέ ο συγχωρεμένος ο Γκόρπας ήξερε τον συγχωριανό μου τον Λούλη.... ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ.... μόνο κάτι τρελλαμένοι τον διαβάζαμε... τον κατηραμένο τον μόνο Βασίλη Λούλη... Τες πάντων.....



ΕΡΩΤΗΜΑ 3ο

τι είναι οι ΛΙΒΕΛΟΙ??

ΠΟΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ Ο ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ ΝΑ ΓΙΝΙ ΑΚΑΔΙΜΑΙΚΟΣ



ΜΙΑ ΣΙΜΟΡΙΑ ΚΑΚΟΠΙΙ ΜΕ ΑΡΧΙΓΟ ΤΟΝ ΚΟΥΤΣΟΥΜΑΡΙ ΜΙΣΤΙΚΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΤΙΣ ΑΘΗΝΑΣ


ΑΝ Ο ΑΛΟΤΕ ΙΠΟΥΡΓΟς ΤΙΣ ΔΙΚΕΟΣΙΝΙΣ ΑΒΡΑΑΜ ΠΛΑΚΟΝΕΤ4Ε ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΑ ΔΙΚΑΣΑΝ ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΝ ΜΑΡΜΑΡΕΛΙ


ΑΛΚΙΣ ΘΡΙΛΟΣ, ΧΑΡΙΣ ΖΕΒΓΑΣ ΚΑΙ ΣΙΑ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΕΡΝΟΥΝΕ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ


Εγώ που δεν ξέρω γράμματα τελικά τον λατρεύω αυτόν τον μέγα άνθρωπο.. Είναι δικός μου...
Και κάτι που στο βγάζει το βιβλίο... Και δικαιώνετε ο Θ. Γκόρμπας... Μυρίζει προσωπική αλήθεια αυτό το βιβλίο... Μυρίζει ιστορία δια μέσω του Εγώ.... Το λατρεύω...
Θυμάμαι κάποτε ένας γνωστός παιδί αρχειομαρξιστή... μου έλεγε για την περιβόητη απόφαση του ΑΡΧΕΙΟΥ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ να μην πηγαίνουν στον ράφτι στην Αιόλου.... (εμένα αυτή η οδός μου έμεινε... άν ήταν η Καπνικαρέας χέστηκα....) Λοιπόν αυτός ο ράφτης εξηγούσε σαν ΩΡΑΙΟΣ ΠΑΡΑΜΥΘΑΣ την παγκόσμια ιστορία την παγκόσμια ταξική πάλη βάζοντας και τον εαυτό του μέσα στην ιστορία...
"Και στην Καντώνα παιδιά μου πρότεινα στον Τρότσκυ...."
"Και στην Ουασιγκτώνα στην μεγάλη απεργία έλεγα στον Κάννον.."
Τσούρμο λοιπόν οι αρχειομαρξιστές να τον ακούουν.... και να τον μπιζάρουν.... Και ώρες πολλές μέσα στα αστεία... Είδε και αποείδε το Αρχείον του Μαρξισμού και απαγόρευσε την επίσκεψιν εκεί.... Στις επίμονες ερωτήσεις μου για τα αποτελέσματα... κανείς δεν μίλαγε... μειδιούσαν όμως.... όπως γελάω απίστευτα μαζί με τον Ζάρκο...

Λατρεύω τελικά αυτό το βιβλίο και ας έκανα ένα χρόνο να το κατεβάσω από το παμρπίζ του αυτοκινήτου μου....

Εύχομαι και εσείς... να το μάθετε....




Ο κριτικός τέχνης... Παπαρίδης

Ο ιστορικός τέχνης... Βιονικός Αυνανιστής...




Πολλά λεφτά.....


Όλα τα φράγκα στον πρόλογο του κου Διαμαντή Καράβολα....


Λόγος ΜΕΣΤΟΣ