Το ότι θα έκανα παρουσίαση αστυνομικού διηγήματος, ακόμα μου είναι περίεργο.
Έχω χωρίσει, με το είδος,από νέος. Όταν διάβαζα αστυνομικά βιβλία, ξεχνούσα τους ρόλους και όλο γύριζα σελίδες να βρω την άκρη.... Σάμπως στον σινεμά ήμουν καλύτερος; Όλο τσίμπαγα τον φίλο δίπλα μου... "ποιος είναι αυτός" "τώρα τι θέλει να μας πει εδώ"... Έτρωγα και ένα άι στον δαίμονα (είναι της μοδός λόγω Αναστασιάδη)...και έτσι είχα πει ΝΕΤΑ ΣΚΕΤΑ... Τέρμα τα αστυνομικά...
Γιατί αυτό το "ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ" έχει ένα απόλυτα σωστό ρυθμό, ως διήγημα. Σωστό για τα βίτσια μου. Είναι αργόσυρτο. Δεν προσπαθεί να σε γεμίσει αδρεναλίνη, πρόσκαιρη. Ο ρυθμός είναι εικονομαγεμένος, απόλυτα φυσιολογικός. Που σημαίνει, προλαβαίνεις να επεκτείνεις την σκέψη σου, σε άλλες πτυχές. Όχι να εντυπωσιαστείς ψεύτικα και πρόσκαιρα από το ΣΥΜΒΑΝ...
Ταυτόχρονα, είναι ένα διήγημα, που αναφέρεται στον μεσοπόλεμο. Δηλαδή, στην περιοχή, της ιστορίας, που έχω ερωτευθεί. Δεν εννοώ περιγραφικά, δηλαδή ως εικόνες, ως μια παλαιά Αθήνα ή οι κούρσες και τα τοιαύτα. Είναι αυτά αλλά και κάτι περισσότερο. Είναι, ότι περιγράφει, την αριστερά, την Μεταξική δικτατορία, την αστυνομία του Μανιαδάκη και τις μυστικές υπηρεσίες. Την αριστερά στην πλήρη μορφή της... Όλες σχεδόν οι τάσεις..
Την ίδια στιγμή, στο βιβλίο πραγματώνεται, μια τερατώδη προβοκάτσια... Μια αριστερή οργάνωση μαϊμού, προσπαθεί να ξεδιαλύνει το τέλειο τραπεζικό "έγκλημα". Μια υπόθεση μεγάλης κλεψιάς... Βάλτε μέσα, εξορίες, μια πλήρης γνώση της παλαιάς αστικής τάξης της χώρας, ε τι στον δαίμονα....
ΝΑ ΈΝΑ ΥΠΈΡΟΧΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΜΟΡΦΗΣ...
Η προβοκάτσια, που έστισε, η μυστική υπηρεσία, ήταν μέσω μιας ομάδας, οπαδών του Μπουχάριν...Μόνο που τέτοια οργάνωση στην χώρα μας ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ. Η τέλεια κομπίνα, για να πλησιάσουν τον τραπεζίτη, κομπιναδόρο... Και εκεί τα πράγματα γίνονται ΘΑΥΜΑΣΙΑ... Δήθεν σύντροφοι, δήθεν γιάφκες... Και αυτός δήθεν πεισμένος... Τα πράγματα από αυτό το σημείο και πέρα γίνονται απίστευτα ωραία... Αλλά προσεχώς.... Στο βάθος.... στο βάθος του βιβλίου, αλλά και στο πραγματικό βάθος υπάρχει και το ένα δύο ή περισσότερα θύματα.... Ε τώρα να βρείτε τις λύσεις ... ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ...
Αυτό, που μου έκανε όμως εντύπωση, ήταν η κομπίνα, που βρήκε ο συγγραφέας, με τους Μπουχαρινικούς. Ο Θ. Μπενάκης στο επίμετρο, αναφέρεται, σχετικά εκτενώς, στην παγκόσμια αυτή τάση του κομμουνισμού. Όπως μου είπε και τηλεφωνικά, ήταν μια διεθνής οργάνωση χωρίς αρχηγό. Γιατί ο Μπουχάριν, δεν την αναγνώριζε. Και όμως χιλιάδες, κομμουνιστές πάλεψαν στα κόμματά της σ' όλη κυρίως την Ευρώπη. Μαζικά κόμματα χαρακτηρίζονταν Μπουχαρινικά. Σήμερα, όπως έμαθα μόνο μια μικρή τάση εντός του De Linke υπάρχει, στην Γερμανία.
Όλα αυτά στο βιβλίο αυτά δένονται με τρόπο ΜΑΓΙΚΟ και η γραφή είναι γραφή μαέστρου.
Είμαι βέβαιος, ότι οι εραστές του μεσοπολέμου, θα μαγευτούν. Οι νέοι, θα μάθουν ιστορικά θέματα και εμείς όλοι θα θυμηθούμε ζητήματα που η αστική νομιμότητα μας κάνει να λησμονούμε...
