ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΡΟΜΑ ΜΕ ΤΟ ΟΠΛΟ ΣΤΟ ΧΕΡΙ… ΤΕΣΣΕΡΑ ΜΝΗΜΑΤΑ… TΑ ΤΡΙΑ ΑΓΝΩΣΤΑ…

                                          Ο ΠΑΠΠΟΥΣ....

Όπως ξέρετε, εμείς μιλάμε, για τους αφανείς, για τους κρυμμένους. Για τους κατηραμένους. 

Έτσι το λοιπόν, στην πόλη αυτή, σ΄ ένα ξυλουργικό εργαστήρι, ο παππούς μου, ο Μανώλης ο Χαϊδούς, πήρε στην δούλεψή του, μια χρυσή καρδιά. Τον Ιωάννη Γκρους. Ο Ιωάννης Γκρους, κάθισε έμαθε, την τέχνη, πλάι στον παππού μου, αλλά τον τράβαγε το ράσο… 

Κατά πως λένε, ο παππούς, έμαθε την τέχνη σε πολλούς, (έμαθε την τέχνη και σ’ ένα παιδί του, τον μεγαλύτερο υιό του τον Νίκο Χαϊδού.)

(ΔΕΠΑΚ Κύμης 2001 σελίδα 125 Πόπη Μπούνια Πασπαλάρη. Εδώ θέλω να ευχαριστήσω τον Κύριο Παναγιώτη Χαραλαμπόπουλο, που μου το χάρισε, γιατί δεν το βρίσκεις εύκολα, καθώς και τον αείμνηστο Δήμαρχο Κύμης Σιδεράκη, που μάζεψε και έκανε αυτό το βιβλίο «ΚΥΜΗ 19^ος-20^ος αιώνας ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ»).

                                               Ο ΠΑΠΑ ΓΚΡΟΥΣ

Ο Ιωάννης Γκρους, χειροτονήθηκε, παπάς και έκτοτε όλη η Κούμη μιλούσε και μιλάει για αυτόν τον γλυκύτατο άνθρωπο. Η γονείς μου, έκαναν παρέα με κάποιους Γκρους… Αναφέρονταν, στις συνομιλίες τους για κάποιον Γκρου… Τρέχα γύρευε… Αυτό που με ενδιέφερε, ήταν η στρογγυλή θεά…

Ο π. Ιωάννης Γκρους σε κάποια τελετή.

Αλλά, ο παπά Γκρους, δεν ξεχνά και με το σταυρό στο ένα χέρι, κρατά στο άλλο την τέχνη του. Ήταν από τους λίγους και καλούς ξυλουργούς…  Αυτός ο καλός μάστορας του σταυρού και του ξύλου, έβλεπε ένα ζητιανάκι, μέσα στο γνωστό αγιάζι της Κούμης. Χιόνι, κρύο…. Ξυπολυσιά, πείνα…. Καχεκτικό, ζητούσε να φάει. Να πάει στην φαμίλια του, να θρέψει το στομάχι του… Και το μάζεψε, ο παπάς Γκρους.  «Κάθισε παιδί μου, είσαι άνθρωπος κι εσύ του θεού και είναι κρίμα να υποφέρεις.  Ζέστανε τα χέρια σου στη φωτιά και πάρε κι αυτή τη λειτουριά για τον μικρό αδελφό σου τον Αντρέα. Να έρχεσαι τακτικά στο σπίτι μου, να μη φοβάσαι.» (σελ. 162 Θανάσης Τζάνος, «Η Νότια Εύβοια στην κατοχή ΠΑΣΣΑ ΕΥΒΟΙΑΣ 1991).

                                                      ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ

Ο πατέρας μου, δεν τα πήγαινε καλά με τον θεό… Άθεος ως το τέλος και αντικομουνιστής, με δύο ανθρώπους της εκκλησιάς τα πάγαινε καλά. Τον Ασιμάκη, που ήταν ψάλτης στον Άγιο Αθανάσιο της Κούμης, δηλαδή την Μητρόπολη και τους Γκρους. Υποψιάζομαι, ότι πρέπει να ήσαν και δημοκρατικοί… Ο μεν ψάλτης, ήταν και μέλος του πυρήνα ΕΑΜ Κούμης, στο Δεσποτικό. Ψαλτική και αριστερά… Πόσοι και πόσοι… Μα πόσοι και πόσοι… Για τον παπά Γκρου, μου είπε πουλάκι, εμπιστευτικά, ότι ήταν «δικός μας» δηλαδή Δημοκρατικός …

                                               ΟΙ ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΕΝΟΙ

Ο μικρός ζητιάνος, ο Βασίλης Μήτρου, μεγάλωνε πλάι, στον παπά Γκρού… Τι μεγαλείο! Ο «γύφτος» με τον παπά… Τότες αμέσως μόλις μπήκαν οι ναζί και φασίστες κατακτητές στην χώρα, συνέβη μια μεγάλη άγνωστη, ιστορία… Οι «γύφτοι» της Κούμης και του Αυλωναρίου, λάκισαν. Γιατί; Τους έδιωξαν; Η πείνα; Τράβηξαν πολλοί, κατά Μακεδονία μεριά… Άγραφη, ιστορία και αυτή, από τους επισήμους ιστορικούς… Ευτυχώς πήραν συνεντεύξεις από πολλούς τσιγγάνους… Διαλύθηκε το τσιγγανάτο της Κούμης… Πάντως, όλοι οι Κουμιώτες, ρομά και οι μπαλαμό, στην Μακεδονία τράβαγαν, για να γιατρέψουν την πείνα τους. Άδειασαν οι στράτες και τα καλντερίμια… Η Κούμη έχασε το φτωχό, εξαθλιωμένο κομμάτι της από την πείνα… Η σφαγή των τρελών, των ζητιάνων, των κατατρεγμένων… Όλοι από την πείνα. (δες το βιβλίο της Φαφούτη). Όμως ο ήρωάς μας έμεινε, στην Κούμη. Πάλεψε, βγήκε αντάρτης. Ατρόμητος, άφοβος, ήρωας… Ο τρόμος και ο φόβος των ταγματαλιτών… Έτρεμαν, οι φασίστες…

                                   

                                       ΟΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ "ΡΟΜΑ"

Όμως δεν είναι μόνο ο Βασίλης ο «τσιαγγάνος». Όλη η φαμίλια του, μπήκε στον αγώνα… Τα ίχνη τους, όμως όπως των πιότερων, χάθηκαν στους τάφους. Οι ηττημένοι, θάφτηκαν και η ζωή τους δεν θα γεμίσει τα βιβλία… Ο Αντρέας, ο αδελφός του Βασίλη, σκοτώθηκε στην μάχη της Βάθειας (Αμάρυνθο την λένε σήμερα και διαβολίζομαι). Αλλά και οι γονέοι τους… Και οι δύο χάθηκαν, εξαϋλώθηκαν από την ιστορία. Σκοτώθηκαν στις μάχες της Λαμίας.

Τέσσερις νεκροί ρομά… Τέσσερις ρομά με το όπλο στο χέρι. Τέσσερις ρομά που η ιστορία τίμησε τον ένα. Τον Βασίλη… Εμείς όμως είμαστε αιρετικοί… Πάντα… Και τιμούμε τους πάντες… Και τους τέσσερις…