ΘΑ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΩ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΓΡΑΨΕΙ ΣΤΟ ΦΕΙΣΜΠΟΥΚΙ ΟΠΟΤΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΡΥΘΜΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ.... Θέλω να τα σώσω από τον χαμό
ΈΝΑ ΆΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΡΕΤΤΑΚΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ....
Η υπογραφή, της παρουσίασης είναι μάλλον ψευδόνυμο. Προφανώς συγγραφεύς του είναι ο Γιωτόπουλος. Οι στιγμές που παρουσιάζονται είναι μέσα σ' ένα περιβάλλον όπου η Αθήνα βομβαρδίζεται από τους Άγγλους και τους Αμερικάνους.... Οι Γερμανοί ναζιστές το απέφευγαν... Ανέλαβα να το δακτυλογραφήσω ως το κείμενο του Βρεττάκου που επειδή είναι εκτενές μου ήταν κουραστικό...
Ελπίζω να ενδιαφέρει.
ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ
Αθήνα 23 Αυγούστου 1945 Περίοδος νέα Αρ. Φύλλου 23
ΑΠ’ ΤΗ ΣΚΟΠΙΑ ΜΑΣ
ΝΙΚΗΦ. ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ
Τις ημέρες αυτές κυκλοφόρησε το καινούργιο βιβλίο του Βρεττάκου «Το αγρίμι». Το βιβλίο αυτό το διάβασα και σήμερα, θα σας πω τη γνώμη μου, για το συγγραφέα και το έργο του.
Γνώρισα το Βρεττάκο στις τραγικές ημέρες που περάσαμε όταν συνδέθηκα μαζύ του. Έζησα σπίτι του όταν οι μπόμπες της αγγλοαμερικάνικης αεροπορίας μ΄έστελαν πρόσφυγα στην Αθήνα και τον αγάπησα γιατί κατάλαβα αμέσως πως είχα να κάνω, μ΄ένα πραγματικό άνθρωπο. Κοιμήθηκα στο ίδιο δωμάτιο μαζύ του, τις φριχτές εκείνες νύχτες, της καταιγίδαςς και τον έβλεπα σα ξυπνούσα καμιά φορά να γράφει να γράφει ώρες ατέλειωτες. Να ετοιμάζει τα όπλα του για τον πνευματικό πόλεμο. Και ο Βρεττάκος την εποχή εκείνη αντιμετώπιζε πλήθος εμπόδια στο πόλεμό του. Η γυναίκα του τσακισμένη απ’ τη πολύπλευρη συμμετοχή της στον αγώνα της τάξης ψήνονταν στο πυρετό. Δύο αγγελούδια – τα παιδιά του Βρεττάκος ζούσαν κι’ αυτά στερούμενα ό,τι τους ήτανε χρήσιμο. Κοιμόντουσαν στο διπλανό δωμάτιο χωρίς να υποπτεύωναται πως ο πατέρας τους ξενύχταγε γι΄αυτά, για τα παιδιά όλου του κόσμου, κι΄ετοίμαζε τα όπλα του τα πολύτιμα, πολεμώντας και τη νύχτα τον οχρό. Το Βρεττάκο τον γνώρισα και σαν εργαζόμενο ακόμα. Είναι δημόσιος υπάλληλος. Τον γνώρισα να πολεμάει κι΄ εδώ τον αγώνα της τάξης με την ίδια δύναμη που πολεμάει και στον τομέα της τέχνης.
Σήμερα έχω μπορστά μου το νέο του βιβλίο το Αγρίμι. Έχω όλα του τα βιβλία κι τα διαβάζω και τα προσέχω γιατί τα θεωρώ πολύτιμα όπλα, στον τεράστιο αγώνα που διεξάγουμε. «Το Αγρίμι» είναι το βιβλίο που περίμενα. Το βιβλίο που τοποθετεί το Βρεττάκο εκεί που κάθε τίμιος άνθρωπος θα τοποθετηθεί. Κάνω τη δήλωση πως δεν είναι κριτική τούτα που γράφω. Θέλω μονάχα να φωνάξω όο μπορώ πιό δυνατά τη χαρά μου, γιατί ή τάξη μου κέρδισε οριστικά το Βρεττάκο, θέλω να ....(σβησμένη λέξη από την πολυχρησία της εφημερίδας) τη φωνή μου όλοι οι επαναστάτες εργάτες, ν’ αγοράσουν και να διαβάσουν το Αγρίμι για να δουν πως ανάμεσα στους διανοουμένους έχουμε δικούς μας με σωστές ιδέες μα κι’ εκλεχτούς από την άποψη της τέχνης και να νοιώσουν κι’ αυτοί τη χαρά μου.
Θεωρώ ακόμα απαραίτητο να μεταφέρω εδώ ένα μικρό απόσπασμα απ΄το Αγρίμι και θα κλείσω το σημείωμά μου.
Θα μιλήσει ο ίδιος ο Βρεττάκος τώρα. Το απόσπασμα αυτό είναι ο λόγος με τον οποίο αποχαιρέτησε ένα νεκρό άγγλο στρατιώτη – και πιστεύω πως αυτό το μικρό κομμάτι θα σταθεί αρκετό για να δείξει σ’ όλους σας πόσο είναι το κέρδος του αγώνα μας απ’ τη τοποθέτηση του Βρεττάκου και πόσο είναι δικαιολογημένη η χαρά μας.
................ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΒΡΕΤΤΑΚΟΥ.
Γνώρισα το Βρεττάκο στις τραγικές ημέρες που περάσαμε όταν συνδέθηκα μαζύ του. Έζησα σπίτι του όταν οι μπόμπες της αγγλοαμερικάνικης αεροπορίας μ΄έστελαν πρόσφυγα στην Αθήνα και τον αγάπησα γιατί κατάλαβα αμέσως πως είχα να κάνω, μ΄ένα πραγματικό άνθρωπο. Κοιμήθηκα στο ίδιο δωμάτιο μαζύ του, τις φριχτές εκείνες νύχτες, της καταιγίδαςς και τον έβλεπα σα ξυπνούσα καμιά φορά να γράφει να γράφει ώρες ατέλειωτες. Να ετοιμάζει τα όπλα του για τον πνευματικό πόλεμο. Και ο Βρεττάκος την εποχή εκείνη αντιμετώπιζε πλήθος εμπόδια στο πόλεμό του. Η γυναίκα του τσακισμένη απ’ τη πολύπλευρη συμμετοχή της στον αγώνα της τάξης ψήνονταν στο πυρετό. Δύο αγγελούδια – τα παιδιά του Βρεττάκος ζούσαν κι’ αυτά στερούμενα ό,τι τους ήτανε χρήσιμο. Κοιμόντουσαν στο διπλανό δωμάτιο χωρίς να υποπτεύωναται πως ο πατέρας τους ξενύχταγε γι΄αυτά, για τα παιδιά όλου του κόσμου, κι΄ετοίμαζε τα όπλα του τα πολύτιμα, πολεμώντας και τη νύχτα τον οχρό. Το Βρεττάκο τον γνώρισα και σαν εργαζόμενο ακόμα. Είναι δημόσιος υπάλληλος. Τον γνώρισα να πολεμάει κι΄ εδώ τον αγώνα της τάξης με την ίδια δύναμη που πολεμάει και στον τομέα της τέχνης.
Σήμερα έχω μπορστά μου το νέο του βιβλίο το Αγρίμι. Έχω όλα του τα βιβλία κι τα διαβάζω και τα προσέχω γιατί τα θεωρώ πολύτιμα όπλα, στον τεράστιο αγώνα που διεξάγουμε. «Το Αγρίμι» είναι το βιβλίο που περίμενα. Το βιβλίο που τοποθετεί το Βρεττάκο εκεί που κάθε τίμιος άνθρωπος θα τοποθετηθεί. Κάνω τη δήλωση πως δεν είναι κριτική τούτα που γράφω. Θέλω μονάχα να φωνάξω όο μπορώ πιό δυνατά τη χαρά μου, γιατί ή τάξη μου κέρδισε οριστικά το Βρεττάκο, θέλω να ....(σβησμένη λέξη από την πολυχρησία της εφημερίδας) τη φωνή μου όλοι οι επαναστάτες εργάτες, ν’ αγοράσουν και να διαβάσουν το Αγρίμι για να δουν πως ανάμεσα στους διανοουμένους έχουμε δικούς μας με σωστές ιδέες μα κι’ εκλεχτούς από την άποψη της τέχνης και να νοιώσουν κι’ αυτοί τη χαρά μου.
Θεωρώ ακόμα απαραίτητο να μεταφέρω εδώ ένα μικρό απόσπασμα απ΄το Αγρίμι και θα κλείσω το σημείωμά μου.
Θα μιλήσει ο ίδιος ο Βρεττάκος τώρα. Το απόσπασμα αυτό είναι ο λόγος με τον οποίο αποχαιρέτησε ένα νεκρό άγγλο στρατιώτη – και πιστεύω πως αυτό το μικρό κομμάτι θα σταθεί αρκετό για να δείξει σ’ όλους σας πόσο είναι το κέρδος του αγώνα μας απ’ τη τοποθέτηση του Βρεττάκου και πόσο είναι δικαιολογημένη η χαρά μας.
................ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΒΡΕΤΤΑΚΟΥ.
Α. ΤΖΕΛΕΠΗΣ
όποιος το διορθώσει ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙ ΚΑΛΟ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΑπάντησηΔιαγραφή