ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΕΡΟΥΧΗΣ ΕΝΑΣ ΟΔΥΣΕΑΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

Στην ζωή μου γνώρισα πολλούς λεγόμενους επαναστάτες. Τις περισσότερες φορές σε βάθος χρόνου αποκαλύπτονταν ότι δεν έπρεπε να είχαν αυτόν τον τίτλο τιμής. Ουκ ολίγες φορές τα παράσημα στην συνείδησή μου έβγαιναν ένα ένα...

Θα συνόψιζα τις εμπειρίες μου στην εξής μαγική λέξη "επαναστατημένοι". Όμως η ζωή τα έφερε και γνώρισα έναν άντρα που η Ελληνική εργατική τάξη σε αλλοτινούς καιρούς που θα είναι ούριος ο άνεμος θα υμνήσει και θα τιμήσει δεόντως.

Ο Γιάννης Βερούχης δεν έφυγε από την σκέψη μου όλα αυτά τα χρόνια του "ταξιδιού" του γιατί αποτελεί ΦΑΡΟ και μπούσουλα σκέψης. Αποτελεί μόνιμη πηγή να εφαρμόζεις τα πλέον παράτολμα σχέδια, επ' ωφελείας μιας και μόνης τάξης δηλαδή της εργατικής τάξεως.

Ξέρω, βλέπω την δυσπιστία στο πρόσωπό σας.... Τι μας λέει αυτός τώρα....

                                            ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ

Ο Γιάννης Βερούχης ήταν ο υιός δύο μεγάλων επαναστατών. Του Σταύρου Βερούχη και τις Αντιγόνης. Ο μεν σχεδόν τυφλός Σταύρος Βερούχης ήταν ο φυσικός και τυπικός ηγέτης των θυμάτων, ορφανών, αναπήρων πολέμων. Ήταν αυτός που ξεσήκωνε όλα τα μαραμένα κορμιά των κτυπημένων από τα μπόλια του καπιταλισμού...http://akrat.blogspot.gr/2013/05/blog-post_25.html. Ήταν ένας αδάμας του αρχειομαρξιστικού κινήματος και δολοφονήθηκε άνανδρα σαν εκλέχτηκε από τα χωριά της Καρύστου σαν αντιπρόσωπος για την κυβέρνηση του βουνού, από χέρι σταλινικού φανατικού κουμπουρά πισώπλατα.
Ήταν επίσης υιός της Αντιγόνης της εργάτριας από το Λαύριο με τους αγώνες και φυσικά αρχειομαρξίστριας. Ήταν αυτή που ήταν υπεύθυνη της εφημερίδας των, της ΠΑΛΗΣ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ. Μόνο και μόνο η στάση της να μην απευθυνθεί στα αστικά δικαστήρια για την δολοφονία του Σταύρου Βερούχη αποδεικνύει το μέγεθος της ηθικής υπόστασης της μάνας, χήρας. "Αυτές τις δολοφονίες θα τις ξεκαθαρίσουν τα εργατικά δικαστήρια του μέλλοντος".

Από αυτήν την σπορά (ενδεικτικά αναφέρθηκα) βγήκε ο Γιάννης που γνώρισα. Φυσικά στα μικράτα του γνώρισε σαν παιδί μεγάλες ηθικές φυσιογνωμίες όπως ο Βιτσώρης κλπ κλπ...

Όμως ο Γιάννης ξεπέρασε σύντομα την πίκρα για τον άτιμο και άνανδρο χαμό του πατέρα του και δημιούργησε την δική του τροχιά στην πάλη για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και της ανθρωπότητας.

Απέσπασε νέος, μαζί με μια σειρά νέων αγωνιστών τότε το σωματείο Λιθογράφων από τα χέρια γραφειοκρατών, αν θυμάμαι δεξιών εργατοπατέρων. Αναγέννησε το σωματείο αποκαθιστώντας το επαναστατικό παρελθόν του κλάδου μας. Ξαναβρήκε τον βηματισμό της λιθογράφων στην επανάσταση του 1821 στο Μεσσολόγγι στα Ψαρά και αλούθε.. Οδήγησε τον κλάδο σε πλειάδα απεργιών με μόνο μία χαμένη..... Αυτή της επιστράτευσης από τον Γεώργιο Παπανδρέου... Πρώτος στο ΕΚΑ και στο σωματείο έδιωξε τους ασφαλίτες που υποχρεωτικά και νταβατζίδικα έπαιρναν το ταμείο των σωματείων με πρόσχημα τους ποδοσφαιρικούς αγώνες της αστυνομίας... Πρώτος δε έδιωξε και τους ρουφιάνους και ασφαλίτες που πήγαιναν στις συνελεύσεις...

Οργάνωσε την πρώτη ημέρα!!!!  της δικτατορίας του 1967 της δημοκρατικές επιτροπές αντίστασης ΔΕΑ που έκαναν από την πρώτη ημέρα αντίσταση. Στην ουσία μετέφερε όλες τις ικανότητες του στο τροτσκιστικό κόμμα ΚΔΚΕ, σαν οργανωτικός υπεύθυνος, στην αντιδικτατορική του δράση. Κυνηγημένος έχοντας το τιμητικό παράσημο να είναι ισόβια δικασμένος και επικηρυγμένος για πολλά αργύρια και όταν ο κλοιός στένεψε απελπιστικά, με μια βάρκα με τον Κώτσου έφυγαν από την Ελλάδα στην Ιταλία.... Με μια βάρκα.....

Οργανώνει την αντίσταση εργάζεται σε φάμπρικες για να μην είναι κολαούζος και προσκολλημένος σε καθηγητάδες "επαναστάτες" που αυτοορίζονταν δήθεν σαν επαναστάτες φτάνει στην Γερμανία όπου συνεχίζει την αντιδικτατορική δράση. Εργάζεται στο σύγχρονο νταχάου της μεταλλουργίας που συχνά οι εργάτες εξαερώνονταν από τους εκατοντάδες βαθμούς θερμοκρασίας των μετάλλων....

Εν τω μεταξύ η σύντροφός του ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ η υπέροχη σύζυγός του Ματίνα υπόκεινται από την χούντα στα μεγαλύτερα μαρτύρια όπως και σύντροφοί του σαν πχ τον Χατζή που αποδεικνύεται ο ήρωας των βασανισμών... Τι ζηλευτοί σύντοφοι και τι λαμπρή σύζυγος...

Όταν πέφτει η δικτατορία επιστρέφει και σε μια αλλαγμένη χώρα ξαναπιάνει την υπόθεση του σωματείου μας. Οργανώνει με συντροφιά παλαιούς και νέους εργάτες την μεγάλη απεργία του 1977. Αυτή που έδωσε στην Ελληνική εργατική τάξη το 8ωρο, πενθήμερο και την κινητή ΑΤΑ.... Μεγάλη απεργία μηνών, με φρουρές, τακτικές, τηλεφωνικά κέντρα και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς....

Ποιός άλλον εργάτης, επαναστάτης έκανε τόσα πολλά για την ταξη μας νικηφόρα ?

Αλλά το τρομερό του επίτευγμα πέρα από τα συνδικαλιστικά, αντιδικτατορικά, την ιδεολογική του καθαρότητα να μην υποκύπτει στους δήθεν επαναστάτες καθηγητάδες.... ήταν η συγκρότηση ενός επιτελείου για να συνεχίσουν την παράδοσή των αγώνων.

Διότι και οι σπουδαιότεροι αγώνες και οι ηρωικότερες μορφές αν δεν φροντίσουν να μεταλαμπαδεύσουν το νήμα χάνονται...

Κλείνοντας έχω να πω ότι, έστω και αν δεν ήμουν επαρκής δίπλα του (ποιος θα μπορούσε άραγες)  καθορίστηκα από αυτήν την επαναστατική φυσιογνωμία όσο τίποτα άλλο....

Πνευματική διαύγεια ως το τέλος, μεταδοτικότητα, προσήλωση στον σκοπό, αταλάντευτη ιδεολογία, ρίσκα και τόλμη. Δηλαδή ένας επαναστάτης 100 % από το τέλειο εργοστάσιο επεξεργασίας επαναστατών...