ΜΗΝΥΜΑ ΜΕ ΠΟΛΛΑΠΛΟΥΣ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ...

Υπάρχει το γάλα του ουρανού και

το μέλι της κοιλάδας που αντηχεί στα νεανικά μου αυτιά.

Τι και αν γέρασα, τι και αν ακουμπώ τον τάφο σαν έννοια....

Εκεί, στο βάθρο της ΗΘΙΚΗΣ και της ΝΕΟΤΗΤΑΤΑΣ παραμένω ασάλευτος....

Τι και αν μαύρα κοράκια, πελαγίσιοι καρχαρίες συνωθούνται πέριξ...

Τι και αν καρακάξες κρώζουν και μας ταΐζουν πτωματο-λάγνα υλικά εκ της παρακείμενης οικοδομής...

Εμείς αγέρωχοι αγαπάμε, δονούμεθα...

Εμείς βλέπουμε τα χαμηλά λουλουδάκια μιας άνοιξης γεμάτη ΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ...

Εμείς δεν είμαστε άρρωστοι στης ανούσιας ζωής το παλαιοπωλείο...

Εμείς λουζόμαστε με το γάλα του ουρανού και της αλήθειας το γάργαρο νέκταρ....

Εμείς δεν κάνουμε παρέα ανακυκλώνοντας την αρρώστια ΣΑΣ.

Γυρίζουμε ανέμελοι, και καθαροί στην ΨΥΧΗ αλώβητοι και ΝΕΟΙ....

Μακριά μας η αποκρουστική θέα του αιώνιου εκνευρισμού σας....

Εμείς φτάσαμε στην μέση ηλικία διατηρώντας ΚΑΘΑΡΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΜΑΣ...

Και σαν ο θάνατος μας βρει κανείς δεν θα πει τίποτα για τα σαρακωφαγωμένα εσώρουχά μας...

Γιατί είμασε παιδιά αιώνια μιας ζωής ΤΙΜΙΑΣ  μιας ζωής ΑΝΤΡΙΚΗΣ και αφήσαμε πίσω μας την μικρότητα της εφηβείας... σαν έπρεπε ....

Μικρά σκουληκάκια φύγετε από τον καθάριο δρόμο μας.... Αδειάστε μας τον χώρο κάντε στην μπάντα τερατώδη γεω-σκούληκοι....

Περνάει ο βασιλιάς των ιδεών και της ΚΑΘΑΡΙΑΣ ΖΩΗΣ...

Που δεν διασπάθισε την ζωή σε ανώφελα πράγματα....

Αδειάστε μας την αυλή και εξαφανιστείτε.... ΠΡΙΝ ΣΑΣ ΠΕΤΑΞΩ ΜΕ ΤΙΣ ΚΛΩΤΣΙΕΣ.....




Αυτό το ποιήμα αυτή η απαγγελία της κας Λαμπέτης που θα έπρεπε να ζούσε αιωνίως είναι το σπουδαιότερο ποιήμα και μου το κάνω αφιέρωση...