ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΕΝΩΣΙΣ ΝΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΛΛΗΚΑΡΑΔΩΝ....

Το "ποίημα" εγράφη κάποτε...

Το ξαναθυμήθηκα γιατί σκεπτόμουν τον πατέρα μου και ήθελα να τιμήσω την μνήμη του....

Ξεύρω δεν είναι ποίημα βαρβάτο και πολύ ωραίο... Αλλά μου θυμίζει τον πατέρα μου. Η ατάκα Αθλητική Ένωσις Νέων και Παλληκαράδων ήταν η αγαπημένη του πατέρα μου.

Έβλεπε ένα γέροντα και αλληλοδουλεύονταν... Είχε πηγαίο χοντρό αστείο - κατά καιρούς ιδίως όταν πάγαινε στο χωρίον του - και ήτο αδύνατος και καλλίγραμμος..

Στην μνήμη σου "αγόρι" .... Έτσι τον έλεγα...

 

 

       Αθλητική ένωσις νέων και παλληκαράδων...

 

 

 

Εδόθη εκκίνησης λαμπρού αγώνος,
φλας, δημοσιογράφοι, φαφούτηδες τηλεοπτικοί αστέρες
και εγώ πανέτοιμος, εις την αφετηρία του έρωτος...
Γεμάτος πίστη, στόχους, ιδανικά,
καταλλήλως προετοιμασμένος, αναψοκοκοκινισμένος
αναμένω το μεγάλο ΜΠΑΜ.
Εδόθη, η εκκίνησης, ανταγωνισταί κινούσιν ταχέως
και εγώ εκεί κολλημένος, στήλη άλατος
με μια έκφραση πονεμένου χαζοβιόλη ουρλιάζω,
μη μη μη με ξεχνάτε...
αθλίατροι, γκουρού ψυχικής ασθένειας καρδίας
πλησιάζουν για να με κουράρουν...
Τι πόνος τι κάματος.
Σαν σκύλος, λύκος, εις θάλασσαν με το ένα ποδάρι,
κουνιέμαι, σέρνομαι, αγκομαχώ.
Ώσπου φάνηκες εσύ η άγνωστη,
πλανεύτρα γιάτρισσα της καρδιάς μου...
και όλα έγιναν μαγικά, φωτεινά.
Ευωδιά χαράς από την αστρική τριανταφυλλένια
δεντροστοιχία, γέμισε το ιατρικόν δωμάτιο...
Ύστερα μια παντόφλα, προσγειώθηκε επί της κεφαλής,
η σποιτονυκορικά μου η χαρχάλο μπαμπόγρια,
ζητώντας νοίκι εδώ και τώρα με ξεσκέπασε ουρλιάζοντας.
Και ξάφνης μαλάκωσε ηρέμησε .... χάιδευε, χάιδευε
γλυκά μου είπε άστο μωρό μου το νοίκι.
Και εγώ με τα ρούχα υπό μάλης τρέχω τρέχω
στα παγκάκια να κοιμάμαι.....


κάποτε το αγόρι έχοντας πάθος με το βόλευ είχε ιδρύσει ερασιτεχνικότατον .... πιό ερασιτεχνικό σωματείο δεν γίνεται χαχα στην Κύμη Ευβοίας με ονομασία ΗΡΑΚΛΗΣ ή ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ...