ΣΤΗΝ ΚΥΜΗ ΕΥΒΟΙΑΣ ΕΓΕΝΝΗΘΗ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Η Κύμη, δεν ήταν μια παρηκμασμένη πόλη όπως είναι σήμερα. Είχε μεγάλο πληθυσμό εργοστάσια, ορυχεία και η εργατική τάξη ήταν ισχυρή. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν είναι τυχαίο που γεννήθηκε η μεγαλύτερη κομμουνιστική προσωπικότητα της χώρας μας...

Το λεξικό του Αλεξάτου  http://www.scribd.com/doc/66448065/Ιστορικό-Λεξικό-του-Ελληνικού-Εργατικού-Κινήματος-του-Γιώργου-Ν-Αλεξάτου-Πολιτικό-Καφενείο

αναφέρει....

Λιγδόπουλος Δημοσθένης.

Μεταξύ των ηγετικών στελεχών του ΣΕΚΕ, στην πρώτη περίοδο της συγκρότησής του. Γεννήθηκε στην Κύμη της Εύβοιας το 1898. Ως φοιτητής το 1917, συμμετείχε στην ίδρυση της Σοσιαλιστικής Οργάνωσης Νεολαίας της Αθήνας, ανέλαβε τη διεύθυνση της εφημερίδας "Εργατικός Αγών" και πήρε μέρος στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ, ως εκπρόσωπος της. Έγινε μέλος της ΚΕ του κόμματος και παρέμεινε διευθυντής του "Εργατικού Αγώνα", που έγινε κομματικό δημοσιογραφικό όργανο. Τοποθετημένος στην αριστερή πτέρυγα του κόμματος, υποστήριξε την ένταξη στην Κομμουνιστική Διεθνή. Το 1919 αποχώρησε για λίγους μήνες απ' το κόμμα, αλλά επανήλθε και το 1920, ως μέλος της ΚΕ, το αντιπροσώπευσε στο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, στη Μόσχα. Κατά την επιστροφή του δολοφονήθηκε μαζί με τον Ωρίωνα Αλεξάκη στη Μαύρη Θάλασσα, μάλλον από πειρατές, χωρίς να αποκλείεται και η πολιτική δολοφονία.

αυτά γράφει το λεξικό αν και άλλοι αναφέρουν ότι εγεννήθη στην ΑΘήνα όπως λέει ο Ριζοσπάστης...  Εμείς όμως σαν Κουμιότες και αφού το γράφει το λεξικό τον έχουμε στην καρδίαν μας εξάλλου προσωπικά μου ανέφερε κάποιος παλαιός στο κουρμπέτι ότι κατάγονταν από την Κύμη....

Ο Λιγδόπουλος ήταν τότε αλλά και σήμερα η μεγαλύτερη φυσιογνωμία του κομμουνισμού εν Ελλάδι. Νέος μορφωμένος, ρήτωρ, αφοσιωμένος, ταγμένος στο σκοπό του σύντομα αναδείχθηκε με τα ταλέντα του σαν μεγάλη φυσιογνωμία του εργατικού κινήματος. Ήταν ενάντια στις απόψεις των απόλυτα συγχισμένων δεξιών τάσεων στο νεαρό εργατικό κίνημα. Ήτταν στην αριστερά αυτό που λέμε κομμουνιστής και όχι αριστερός... 

Οι αρχειομαρξιστές που θεωρούσαν ότι μαζί του θα ίδρυαν το επαναστατικό κόμμα όταν έφυγαν από το Κόμμα και ίδρυσαν δική τους οργάνωση και περιοδικό τον ¨Κομμουνισμό" στην νεκρολογία για τον Λιγδόπουλο αναφέρουν....

«Ο Δημοσθένης Λιγδόπουλος, ένας αληθινός κομμουνιστής, είχαμε πάντα την πεποίθηση πως για λίγο καιρό θα ήταν χωρισμένος από μας στον αγώνα μας... Ο Δ. Λιγδόπουλος έμεινε (στο Κόμμα) με την αγνή πεποίθηση ότι θα μπορέσει μια μέρα να φέρει ολόκληρο το κόμμα στον αληθινό κομμουνιστικό δρόμο».

Τέτοια ήταν η πίκρα τους που έμεινε στο κόμμα ο Λιγδόπουλος....!!! Και δεν είχαν άδικο.... Πέραν πάσης αμφιβολίας ήταν η μεγαλύτερη φυσιογνωμία του νεότατου τότε εργατικού κινήματος...

Το περιοδικό ΝΟΥΜΑΣ και ο Κώστας Παρορίτης έγραψαν τότε :

«Δε θα σε κλάψουμε! Με τα δόντια σφιγμένα καταπίνουμε το φαρμάκι που ανεβαίνει στα χείλια μας. Δεν σε κλαίμε. Στον αγώνα για την Αλήθεια και τη Δικαιοσύνη, το ξέρουμε πως χρειάζουνται θύματα, πολλά θύματα. Το γιοφύρι που ονειρευόμαστε να στήσουμε δε θα στεριώσει αν δε θαφτούνε κορμιά στα θέμελά του. Ο δράκος θα φάει ακόμα πολλούς ζωντανούς για να χορτάσει. Μα τη στιγμή που θα κοιμάται, και οι χοντρές μπουκιές που τις κατέβασε αμάσητες θανεβαίνουνε απάνω και το κρασί θα βράζη στο λαρύγγι του, θα ζυγώσουμε και θα του μπήξουμε το πυρωμένο ξύλο στο μάτι του, σβήνοντας τη φωτιά του μίσους μας μέσα στο αίμα του. Δε σε κλαίμε. Αν είναι να κλάψουμε, καλύτερα να κλάψουμε τον εαυτό μας. Γιατί τώρα νιώθουμε όσοι όλοι εμείς στεκόμαστε μικροί μπροστά σε σένα. Γιατί εσύ, αφήνοντας τα λόγια τα στείρα, τη σοφία την πονηρή, που σκοπό έχουνε να κρύψουνε τη γύμνια της ψυχής, τη δειλία, την έγνοια για το πετσί, βάδισες ίσια, τίμια, παλληκαρίσια το δρόμο που βαδίζουνε οι άντρες, οι τίμιοι και οι αγνοί, το δρόμο των έργων, το στενό το μονοπάτι της θυσίας. Ω, πόσο αλλιώτικη θα είτανε η ζωή, αν όλοι εμείς, αφήνοντας κατά μέρος τις σοφίες, τις πονηριές, αποφασίζαμε να βαδίσουμε το δρόμο που χάραξες εσύ με τα αίμα σου».-

Και ένα κείμενό του από την εφημερίδα ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ .... 

«Ολοι οι αγώνες - έγραφε11- για καλλιτέρευση της θέσεως της εργατικής τάξεως δεν είνε παρά ένας αμυντικός αγών, ένας αγών υπερασπίσεως της υπάρξεως της εργατικής τάξεως, η οποία τότε μόνο θα μπορέση πραγματικά να καλλιτερέψη τη θέση της, όταν γίνη κυρία της τύχης της, όταν γκρεμίσει το αστικό καθεστώς, όταν κάνει την επανάστασή της. Αυτό είνε ανάγκη σήμερα να μάθουν καλά οι εργατικές μάζες και όχι απλώς να το αναγράψουν στα καταστατικά των οργανώσεών των, αλλά να το αισθανθούν και να κανονίσουν σύμφωνα με αυτό τον τρόπο της οργάνωσής τους, τη δράση τους... Πολλές φορές η αστική τάξις, με την κυβέρνηση, με το κράτος, με τα όργανά της δηλαδή, θα προσφέρη ακόμα και μερικά ωφελήματα προσωρινά σε μία ή σε άλλη μερίδα της εργατικής τάξεως και θα προσπαθήση να πείση την εργατική τάξη ότι πρέπει να μην ακολουθήση τον επαναστατικό δρόμο, αλλά να παραπλανηθή σ' ένα δρόμο ψευτομεταρρυθμίσεων. Οι καταδιώξεις ακόμη που διεξάγει και που θα εξακολουθήση η αστική τάξις με το κράτος της, εις βάρος των πειο επαναστατικών στοιχείων της τάξεώς μας και οι φιλοφρονήσεις προς τους προδότες του αγώνος, θα είνε μερικά απ' αυτά πολλά εξάπαντος δολώματα που η αστική τάξις θα μεταχειριστή για να διαφθείρη τον αγώνα της εργατικής τάξεως. Η αστική τάξις βεβαίως θα ευνοήση έναν μεταρρυθμιστικόν αγώνα και θα δεχθή εξάπαντος με χαρά και στα κοινοβούλιά της ακόμα τους ψευδοαντιπροσώπους των εργατών που θάνε διατεθειμένοι να κάνουν ένα μεταρρυθμιστικόν αγώνα, να σκύβουν τη ράχη τους και να γλείφουν τα κόκαλα που πετά η μπουρζουαζία. Για μας όμως όλα αυτά δε σημαίνουν τίποτα. Ισως θα βρεθούμε λίγοι για μια στιγμή. Ισως άλλοι πλανώμενοι εργάτες θα παρασυρθούν. Εμείς όμως θα προχωρήσουμε με την πεποίθηση ότι αυτά τα γεγονότα θ' ανοίξουν τα μάτια και των πειο πλανωμένων εργατών και ότι πολύ γλήγορα θα προεστεθούν και αυτοί στον αγώνα μας, στον επαναστατικό αγώνα... Ο πολιτικός μας αγών είνε αγών επαναστατικός. Αγωνιζόμαστε για τα Σοβιέτ και για την καταστροφή όλων αυτών των θεσμών και των κοινοβουλίων της αστικής τάξεως, νομίζουμε πως αυτός είνε ο αγών που πρέπει η εργατική μας τάξη να διεξάγη και έχουμε την πεποίθηση, που βγαίνει απ' αυτά τα γεγονότα, πως ο αγώνας μας αυτός θα θριαμβεύση και πως γρήγορα η κόκκινη σημαία των Σοβιέτ θα στηθή νικηφόρα σ' όλον τον κόσμο, απελευθερώνοντας οριστικά την εργατική τάξη. Αυτός είνε ο σκοπός των κομμουνιστών και έτσι εμείς αντιλαμβανόμαστε τον αγώνα της εργατικής τάξεως».

Τα δύο τελευταία κείμενα τα πήρα από το 

http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=21/10/2007&id=9022&pageNo=11&direction=1

Στα πρακτικά του ΣΕΚΕ στο πρώτο συνέδριο ανέφερε...

Λιγδόπουλος: "Η εργατική τάξη είναι η μόνη που έχει διεθνή συμφέροντα τα ίδια. Είναι συνεπώς η μόνη που μπορεί να έχει συμφέροντα τα ίδια. Και η κοινωνία αυτών των εθνών, η διεθνής εργατική οργάνωσης είναι η μόνη που μπορεί να επιβληθεί. Εάν αυτή δεν μπορέσει να επιβληθεί, κάθε ελπίδα από κάθε άλλη κοινωνία των εθνών είναι ουτοπία. Δεν πιστεύω να μας ρωτήσει κανείς τι μας βλάπτει. Σε εκείνον όμως που θα ρωτήσει, θα του πω. Φοβούμαι ότι μία διεθνής αστική ένωσης στο μόνο σημείο στο οποίο μπορεί και εξάπαντος να συμφωνήσει τελείως είναι το να επιβληθεί και να πολεμήσει κάθε εκδήλωση επαναστατικών κινημάτων στον κόσμο. Προσέξετε σύντροφοι, η κοινωνία των εθνών που μας υπόσχεται μπορεί να παίξει ρόλο ιεράς συμμαχίας. 

Άλλωστε βλέπετε την αρχή της κοινωνίας των εθνών καθαρά πια. Προσπαθεί να διαστρεβλώσει τους πολύ ελαστικούς αλήθεια όρους του Ουίλσωνος, την ελευθερία των θαλασσών, την ελευθερία των εθνοτήτων, προσπαθούν να κάνουν μυστικές τις συνεδριάσεις της ειρήνης. Και φανταστείτε η πρώτη πράξης της κοινωνίας των εθνών να είναι μια άγρια επέμβαση, όπως άλλως τε άρχισε ή πρόκειται να αρχίσει εναντίον της Ρωσικής Επανάστασης, εναντίον του ιερού αγώνος των Ρώσων και Γερμανών εργατών. Θέλει να δημιουργήσει Βαλκανική Ομοσπονδία σε συντηρητικούς όρους εναντίον της κοινωνικής επαναστάσεως που ολοένα ξαπλώνεται. Αυτή είναι η κοινωνία των εθνών. Συγκεφαλαιώνω, σύντροφοι. Νομίζω ότι η κοινωνία των εθνών που θα έχει αστούς που κήρυξαν τον πόλεμο, είναι ένας κίνδυνος, για την παρεμπόδιση της κοινωνικής επαναστάσεως. Νομίζω γι΄ αυτό έχουμε καθήκον να πολεμήσουμε αυτή την κοινωνία των εθνών και να τονίσουμε ότι μόνο η εργατική τάξις, που είναι η μόνη που έχει τα ίδια συμφέροντα μπορεί να είναι η ασφαλής για τον κόσμο κοινωνία των εθνών", (Ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΕΚΕ. Πρακτικά, σελ. 76-77).

Αυτά....