ΓΛΥΚΟ ΒΥΣΙΝΟ εκδόσεις ΔΩΡΙΚΟΣ

Όταν γνώρισσα ιντερνετικά την Ρίκη Ματαλλιωτάκη σκέπτηκα να πάρω ένα βιβλίο της να το διαβάσω. Γιατί πως να το κάνουμε, αν ένας άνθρωπος έχει εκδόσει κάτι κάπου και τον συναναστραφείς χωρίς να έχεις μυρίσει κάτι από τα γραπτά του, τότε αυτή η νωριμία είναι σαφώς κουτσή.
Έστειλα λοιπόν ένα φίλο εκδότη (χαχα εκδότης να πάρει ένα βιβλίο... από άλλο εκδοτικό οίκο...). Και ο ευλογημένος πήρε τούτο...





Το πήρα στα χέρια μου ανάμεσα σε καμμιά πενταριά άλλα βιβλία του φίλου μου (και δεν είναι γνωστός είναι ΦΙΛΟΣ) και είδα ένα χαρούμενο κοτσιδάτο κρητικό (στα χαρακτηριστικά του) παιδάκι... Τι είναι αυτό είπα μέσα μου. "γλυκό βύσινο" ... τι σόι πράγμα είναι αυτό... Διάβαζα τότε ένα άλλο βιβλίο και μια ποιητική συλλογή... Να το ξεκινήσω να μην το ξεκινήσω...

ΑΣ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΣΩ ΛΟΙΠΟΝ


σήμερα ολοκλήρωσα αυτό το ωραιότατο αναδρομικό βιβλίο και είμαι κάπως περίεργα. Έχω την ίδια αίσθηση σαν όπως κάποτε είχα βγει από μια αίθουσα κινηματογράφου όπου είχα δει το ΠΕΠΑΡΜΙΝΤ (το θυμάστε? Ελληνική ταινία ήταν). Δηλαδή αυτό το βιβλίο με έμπασε σε ένα παρελθόντα χρόνο σε μια οσμή ενός οικείου περιβάλοντος. Μια μυρωδιά νιότης και τις δικής μου νιότης... Γύρισα στα κούτσικα χρόνια μου, τότε που ΔΕΝ ΠΗΡΑ ΜΥΡΟΥΔΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΜΙΛΗΚΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ. Ο κόσμος τους μου ήταν αδιάφορος πληκτικός βαρετός ΦΡΙΚΤΟΣ.... εκεί μαζεμένα στην αυλή ΝΑ ΜΙΛΑΝΕ σιγανά σιγανά και ξαφνικά να ΤΣΙΡΙΖΟΥΝ να παίζουν με κούκλες κάτι παιχνίδια μυστηριακά ΑΠΕΧΘΗ...
Τώρα που το σκέπτομαι ανάμεσα στις μπάλλες στα χαρτάκια με τους ποδοσφαιριστές στους τρομερούς καυγάδες ανάμεσα στους μαντραχαλέους κάπου ανάμεσα στην καθημερινότητα αυτή του ΑΙΩΝΙΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ και τις καθημερινής έλειψής του (αυτή η ώρα που έπρεπα να μαζευτώ... τι καταραμένη ώρα) έλεγα λοιπόν ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΑ ΑΝΑΠΟΛΩ... πρέπει να αληθώριζα και να παρατηρούσα τα κορίτσια. Αλλά τι τα θες... Ο Χάιτας, ο Δέδες, Ο Μίμης μας ο στρατηγός μας ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ο Δομάζος... είχαν ελκτική δύναμη ΠΕΝΗΝΤΑ ΜΕΓΑΒΑΤ... Όλοι οι μαγνήτες του κόσμου ήταν στον νου μου... Τα κορίτσια... λοιπόν...


Ε ΝΑ
αυτό το βιβλίο με έβαλε μέσα σε ένα ΑΓΝΩΣΤΟ ΚΟΣΜΟ που μεσήλιξ πλέον τον οσμήστικα...
πήγα στις αυλές των κοριτσιών όταν μικρός νόμιζα ότι θα κολλήσω βαρεμάρα.
και αν κάτι πήρα από τούτο το βιβλίο ήταν η ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ ότι οι γυναίκες κορίτσια γυναίκες ηλικιωμένες και πεθαμένες ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΑΣ η μήτρα μας η ηδονή μας η ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ μας η ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΙΣ ΜΑΣ.
Ωστόσο στις νέες δραματικές εποχές μας αυτά μπαίνουν σε νέες βάσεις. Οι νέοι έχουν πλέον ΝΕΕΣ ΟΠΤΙΚΕΣ που αυτοί θα ερμηνεύσουν...
Για τις δικές μας γενεές για εμάς που παίξαμε στις αλάνες που δεν είχαμε τα νέα παιχνίδια και μεγαλώσαμε χωρίς ανθρακούχα και γλυκά του περιπτέρου που ακόμα είναι το χτυπητό αυγό στο στώμμα μας, που βούτηρο με μέλι και φέτα και ντομάτα ήταν το διάλλειμά μας.... που όταν έμπαινες στο σπίτι υπήρχε ένα εργοστάσιο Η ΚΟΥΖΙΝΑ... με τις οσμές αυτές που έφυγαν ανεπιστρεπτή....
Ε ΓΙΑ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΒΥΘΙΣΜΑ ΣΤΑ ΑΔΥΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΕΦΗΒΙΑΣ...

το προτείνω.... θα γυρίσετε πίσω... με ένα ΓΛΥΚΟ ΒΥΣΙΝΟ....