Common sense ή αλλιώς ένα εξαίρετο γκρουπ....

Τα παιδιά δεν τα ξέρω όλα. Μπορώ να πω όμως δύο λόγια για δύο εξ αυτών. Τον ντραμίστα τον Γιώργο Κ. και τον Χρήστο Ζ.
Με τον δεύτερο γίναμε συνάδελφοι σε ένα εργοδότη σε μια εταιρία γραφικών τεχνών. Μαέστρος στην τεχνολογία εξαιρετικός στα απίστευτα χωρατά του. Κάποτε είχε η εταιρία μια μικροφοβιακή ρεσεπσιονιστ.... Ο απίστευτος είχε βάλει μια πλαστική κατσαρίδα.... Ακόμα τρέχει με τα οινοπνεύματα...
Δεθήκαμε σε αγώνες επιβίωσης και σε υπέροχες κρασοκατανίξεις... Ανέβηκε στην Συγγρού πάνω στην μηχανή ενώ δεν έβλεπα εμπρός μου από τα ποτά ... Ζει ακόμα... Παιδί με καταβολές από το Δημοτικό τραγούδι (ο παπούς του νομίζω είχε εταιρία δισκογραφική στηριγμένη στο Δημοτικό τραγούδι) είναι φανερό ότι σαν συνθέτης στο γκρουπ αυτό ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΕΙ.
Ο άλλος ο Γιώργος ήταν ένας συνάδελφος και αυτός ΕΞΑΙΡΕΤΟΣ.
Εδώ θα ήθελα να πω ότι δεν είμαι πλέον φίλος με τα παιδιά. Η ζωή τα έφερε να είμαστε πλέον γνωστοί, ενώ με τον Χρήστο διατηρούμε μια επαφή μια ή δύο φορές τον χρόνο. Αυτά που συνηθίζουν οι Έλληνες που ένα γνωστό ή παλαιό φίλο από το 1821 τον αναγάγουν σε αιώνιο φίλο δεν τα γουστάρω και τα μισώ.
Παρόλα αυτά με τιμά να γνωρίζω αυτά τα δύο παιδιά που μιλά η πρωτοπορία της μουσικής πανευρωπαικά και που τα τραγούδια τους τραγουδιόνται από την νεολαία.
Θέλω να πω ότι ο πρώτος δίσκος τους με είχε συνεπάρει. Ήταν μια μελαγχωλική πορεία ανάμερα στο art rock και εμένα ορισμένα κομμάτια με πήγαν κατ' ευθείαν στα Γερμανικά καμπαρέ.
Τώρα όπου νάναι βγαίνει και ο δεύτερος... Θα τα ματαπούμε τότε...


Από το πρώτο δίσκο το πιό κάτω




και ένα live




ψαχτείτε λίγο σε μουσικά site αξίζουν τα παιδιά...
Εχτές είχαν στο gagarin συναυλία. Λυπάμαι που λόγοι μνήμης (μνημόσυνο) δεν μου άφησαν μυαλό για να γράψω πιό πριν...