σκέψεις πάνω στον θάνατο του πατέρα μου

Ο πατέρας μου ο Στυλιανός Λάμπρου έφυγε ΠΛΗΡΗΣ ΗΜΕΡΩΝ από την ζωή στις 06-05-2009.
Γεννήθηκε στην Αιθιοπία το 1917. Μεγάλωσε ως τα πέντε του ίσως (δεν ξέρω ακριβώς) στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και μετά έζησε ως τον θάνατό του στην Ελλάδα, εκτός από πέντε χρόνια σαν μετανάστης στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Κηδεύθηκε στην περιοχή που αγάπησε και λάτρεψε και που ποτέ δεν έφυγε νοητικά από κοντά της στην Κύμη Ευβοίας στις 07-05-2009.
Παρόντες φίλοι του πλήθος κόσμου. Κοντά μας στάθηκαν οι φίλοι μου Ντίνος Α. και η σχέση του Δήμητρα, ο παιδικός μου φίλος Σταύρος Γ. η σχέση του Ματίνα και οι αδελφοί Μαρία Κ. και Διαμαντής Κ. Αυτούς τους μνημονεύω γιατί είναι φίλοι μου ΠΟΥ ΤΟΝ ΗΞΕΡΑΝ ΦΥΣΙΚΑ αλλά οι ευχαριστίες προς αυτούς είναι κάτι που βγαίνει από την ψυχή μου.
ΛΙΓΕΣ ΜΙΚΡΕΣ ΠΙΝΕΛΙΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ...
Ήταν πατέρας από τους αξιότερους οικονόμος νοικοκύρης με απόσταση σωστή (χωρίς να είναι φίλος με τα παιδιά του... ευτυχώς δεν έζησα τέτοιες μπούρδες) με ένα άγνωστο δικό τους ερωτικό χώρο με την μητέρα μας που δεν μας απασχόλησε ποτέ. Ήταν για μένα ο πνευματικός οδηγός, για δύο τρία σημαντικά θέματα όπως η αγάπη για τους κατατρεγμένους, το φιλελεύθερο πνεύμα της κριτικής. Ως εδώ. Τα υπόλοιπα ήταν προσωπικές κατακτήσεις μου και που ο πατέρας στάθηκε κριτικός και επιθετικά ενάντιος, ΩΣΤΟΣΟ ΜΑΣ ΕΔΕΝΕ ΒΑΘΥΤΑΤΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ.
Υπήρξαμαι ιδεολογικά σε εχθρικά στρατόπαιδα, εκτός από τρια χρόνια. Γνώστης των αδυναμιών μου και των παθών μου στάθηκε κριτικός απόμακρος ωστόσο ΠΑΝΤΑ στις δύσκολες της ζωής μου ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ. Με λίγα λόγια δεν με έπνιξε ποτέ με το εγώ του και πάντα είχε σταθερά τις δικές του απόψεις για μένα, όπως φυσικά και εγώ.
Τέλος θέλω να πω ότι στάθηκα κοντά του τον τελευταίο χρόνο. Αφιερώθηκα και του συμπαραστάθηκα με χαρά. Έτσι μπορώ να πω στον εαυτό μου ότι είμαι ικανοποιημένος που "απόλαυσα" το τέλος του.
Θα ήθελα όμως να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ και στην τέως σχέση μου την ιατρό Νίκη Λ. που στάθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα κοντά μου ΚΑΙ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ. Τις εύχομαι μια λαμπρή καριέρα και ένα πλήρης χαράς βίο.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ Η ΜΕΣΗ ΚΑΙ Η ΑΡΧΗ
Άνοιξα την πόρτα και η νονά μου στο βάθος της κρεββατοκάμαρας, σήκωσε το χέρι και αυτό κινήθηκε χωρίς αντίσταση προς τα κάτω. Ήταν το τέλος μιας ζωής, τέλος που δεν κατάλαβε η μητέρα μου, η οποία κοιμόνταν αγκαλιά μαζί του και είχε σηκωθεί για να πιεί καφέ, γιατί μετά από δύο μήνες ο πατέρας κοιμόνταν λίγο παραπάνω... ενώ η αδελφή μου στο δίπλα δωμάτιο είχε λαγοκοιμηθεί. Για πρώτη φορά βίωσα εκ του συστάδην το νεκρό κορμί. Αισθάνθηκα για πρώτη φορά το κρύο που είναι το αντίθετο της ύπαρξης. Το κρύο του νεκρού δεν είναι μια γενική ακαριαία διαδικασία... Προχωρά από τα άκρα και στο τέλος η θερμότης φεύγει τελευταία από το στήθος την κοιλιά... Ωδυνηρόν...
Στην Αφρικανική Αιθιοπία το 1917 στην Αντίς Αμπέμπα γεννιόταν ο υιός της Ελένης και του Αριστείδη Λάμπρου. Για λόγους επιχειρηματικούς το αντρόγυνο μεταφέρετε στην Αλεξάνδρεια. Η πόλις είναι κυριευμένη από χολέρα. Οι νεκροί είναι χιλιάδες. Σε ένα τρίστατο ένα μωρό βρήσκετε κάτω κλαίγοντας. Ο Έλληνας Κώστας (άγνωστο επίθετο) κοντοστέκετε και το πιάνει στα χέρια του. Οι παπούδες μου ονομάζουν το παιδί Στυλιανός και Κώστας ενώ νονός γίνετε ο Κώστας... προς τιμή του Έλληνα με την ελπίδα ότι θα γλυτώσει από την χολέρα. Προληπτικό φάρμακο το ακατέργαστο πετρέλαιο...
Το μικρό παιδί ανάμεσα σε άλλα παιδιά της οικογένειας, θα ζήσει ως το 2009 ενώ δύο άλλα άφησαν τα μικρά τους κοκκαλάκια στο τρίστατο για να τα μαζέψουν οι μεταφορείς χολεριασμένων πτωμάτων...
Οι εποχές ήταν ταραγμένες. Η οθωμανική αυτοκρατορία διαλύονταν. Οι εθνικισμοί ήταν στα ντουζένια τους. Στην Αλεξάνδρεια οι Έλληνες μεγαλουργούσαν. Η οικογένεια είχε εργοστάσιο τσιγάρων. Πλούσια οικογένεια...
Ο Βενιζέλος καλεί σε πανστρατειά. Η Ελλάς των πέντε Ηπείρων και των πέντε θαλασσών (σωστά τα λέω?). Οι Έλληνες της Αλεξάνδρειας πουλούν τα πάντα... Ονειρεύονται μια μεγάλη πατρίδα για μια αυτοκρατορία Ελληνική.
Στο πλοίο συνοστίζετε η οικογένεια και ο μκρός Στέλιος... Καταλύει στην περιοχή της Κύμης στην Εύβοια και ο παπούς ζώνετε τα όπλα. Ένδοξες πορείες ενάντια σε μια αυτοκρατορία που καταρρέει..
Όλα φαίνονταν εύκολα... Ένα βόλι στα πλευρά και ο πνεύμονας λαβώνετε... Σύντομα επιστρέφει πάει στο χωριό και πεθαίνει. Μόνοι στο Μονόδρι μια φτωχή απροστάτευτη οικογένεια. Κλάμα οδυρμός. Έρχετε η καταστροφή των ελπίδων ...
Νέα καραβάνια εξαθλιωμένων γεμίζουν την ήδη μεγαλύτερη Ελλάδα κατά εκκατομύρια. Χάνετε και ο Γιώργος μαθητής μικρός... Από τα πέντε παιδιά μένουν δύο. Φτώχεια μεγάλη.. Και τότε η ζωή ξαναγεννιέται. Η οικογένοια που είχε μείνει στην Αιθιοπία ψάχνει μέσω αγγελιών στις πανελλαδικές εφημερίδες να βρει τις υπόλοιπες ρίζες. Κάποιος φέρνει τα καλά μαντάτα. Με το πλοίο της γραμμής η οικογένεια βρίσκετε στην Αθήνα. Φως βρήθηκε ο άνθρωπος που σαν Λάμπρου θα σώσει την χήρα και τα ορφανά. Πλούσια χρόνια. Λεόντιος, Γαλλικά, φαγητό, χρήμα σωστοί άρχοντες στην Κύμη. Ο πατέρας μου δεν έμαθε πολλά γράμματα ο αδελφός του ο συγχωρεμένος ο Χρήστος ρούφαγε τα πάντα... Στρατιωτικό στα 1937... Απολύετε και ξαναβρήσκετε ντυμένος στρατιωτικά.... Ελληνοαλβανικός πόλεμος μάχες ηρωικές άμυνες και επιθέσεις... Όλα καταγεγραμμένα στις ιστορίες που μου μετέφερε μικρός σαν παραμύθια...Τραυματίας από χειροβομβίδα μεταφαίρετε στην Αθήνα... Κατάρευσις... Λαβωμένος με τα πόδια βαδίζει προς την Κύμη... Από επάνω τα στούκας... Νικητής του πολέμου ενάντια στον Ιταλικό φασισμό και ηττημένος από τον Χιτλερισμό... Οι Ιταλοί μπαίνουν στην περίεργη Κύμη παρελαύνοντας.... Ο Πατέρας γίνετε καπνιστής...
Η πείνα μεγάλη. Η αστική Κύμη και οι εργάτες της που δεν ασκούν κανένα γεωργικό επάγγελμα λοιμοκτονεί... Πεθαίνουν από την πείνα. Οι χωριάτες οι καταφρονεμένοι από το μικρό Παρίση δηλαδή την Κύμη παίρνουν το αίμα τους πίσω... Πουλούν ζωή αγοράζοντας χτήματα σπίτια ΤΑ ΠΑΝΤΑ... Όλεθρος πείνα παιδάκια τυμπανισμένα...
Συνάντησις του ΕΑΜ ... Τους καλούν επιφανείς προύχοντες του χωριού και της εκκλησίας... Δύο εβδομάδες μετά γίνονται ενάντιοι... Ο πατέρας σταθερά εμπνευσμένος από τις φιλελεύθερες ιδέες του πατέρα του αντιτίθετε στον αριστερό λόγο του ΕΑΜ. Φεύγει την ώρα που ο μορφωμένος της οικογένοιας ο ριψοκίνδυνος Χρήστος βγαίνει στο βουνό... Γίνετε κομμουνιστής ο αδελφός... Ο πατέρας μένει πίσω φυλάει την μάνα... Ο Χρήστος γίνετε ύμνος στα βουνά και τις πόλεις της Εϋβοιας... Συλλαμβάνετε από τους Γερμανούς και στέλνετε αιχμάλωτος στην Γερμανία και καταλήγει να ξεθάβει πτώματα Γερμανών από τις καταστροφικές επιδρομές των συμμάχων...
Ο πατέρας κατατάσετε ξανά στα χακί. Αυτή την φορά στα τάγματα ασφαλείας. Στόχος να αφήσουν ήσυχη την οικογένεια οι δεξιοί και να σώσει τον αδελφό του... Νέος πόλεμος... νέες οδύνες... Και μετά απελευθέρωσις ο ψειριασμένος αδελφός επιστρέφει σκελετός σωστός... εμφύλιος ... διωγμοί... Ο Χρήστος κοιμόταν τα βράδυα στην ύπαιθρο... Οι χίτες κυνηγούσαν τους πάντες... Ο πατέρας εκεί αντικομμουνιστής ΑΛΛΑ ΑΔΕΛΦΟΣ, τον υπερασπίζετε ηθικά και υλικά... Κεντρώος...
Γίνονται άντρες πλέον αποκτούν επιχειρήσεις... Σχολές χορού σχολές ραπτικής και αντιπροσόπευση την SINGER ξέρετε των ραπτομηχανών...
Όλη η Ελλάδα ράβει... Η ζήτησις μεγάλη... Συνεταιρισμός με τον θείο στην Αθήνα εργοστάσιο παραγωγής Πορσελάνικων πιάτων κλπ ποτήρια ΙΩΝΙΑ... Ο πατέρας αγοράζει μηχανή μεγάλου κυβισμού... Παίρνει τον δρόμο προς την παραλία της Κύμης και μια ελιά τον καθηλώνει ένα χρόνο στο κρεββάτι...Κατάρευσης... Τα πήρε όλα ο θείος... Κατασχέσεις πείνα.. Η μάνα που δάνειζε στον Μητροπολίτη Καρυστίας τα σερβίτσια της στον Φωστήνη.... πεινάει... Η αδελφή μου δεν έχει τίποτα να φάει μικρή... ΟΙ τραπεζομένοι στις δεξιώσεις της Κύμης φευγάτοι... Ένας μόνο έβαλε κάτι στην τσέπη...
Μετανάστης στην Αμέρικα πιά...Νυχτερινός λατζέρης στην μπάρα του θείου... Αγοράζετε ένα σπίτι εκεί που όλα ήταν χαμένα... Συλλαμβάνετε σαν παράνομος απελαύνετε και τσουπ να πάμε στην ΑΘήνα... Μια καλύτερη ζωή όχι πιά εδώ που μας χάλασαν οι συνθήκες την ζωή... Γεννιέμαι...
Είκοση ημερών στο υπόγειο των Αθηνών και οι γονείς θυρωροί... Ο θείος Χρήστος ναυτικός ... λαδάς για να ζήσει την δική του οικογένεια... Από κομμουνιστής γίνετε αντικομμουνιστής και ΕΡΕ γιατί λέει οι Εβραίοι κρύβονται πίσω από τον κομμουνισμό... Η δεξιά Κύμη τον αποδέχετε.... εντός εισαγωγικών...
Ο πατέρας εδώ πιστός στην Ένωση Κέντρου στον Γεώργιο Παπανδρέου...
Ο πατέρας όταν έπεσε η χούντα και ήρθε ο Καραμανλής φρύαξε... Με μια προκήρυξη του ΠΑΚ στα χέρια... Αντρέας... Ο ΈΡΩΤΑΣ ΤΟΥ... η συνέχεια των φιλελεύθερων των Κεντρώων... Το ΠΑΣΟΚ η μεγάλη του αγάπη ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ....
Νέα σχέδια επιχειρήσεων... Μανάβης... Όλα καλά... ξανά όμως η ατυχία τον κτυπά... Αιτία μια πατάτα... Την πατάει σπάει το πόδι... Ο γράφων παρατά το σχολείο και γίνετε μανάβης... Τρεις το πρωί ξυπνιός στην λαχαναγορά... Αμούστακος στα καθήκια της νύχτας... Πίκρα... που και που η μάνα ερχόταν μαζί... Κούρασις... Μια ελιά στην Κύμη και μια πατάτα στην Αθήνα τον κατέστρεψαν...
Επιστροφή στο μαγαζί μανάβικο του πατέρα και η πρώτη εβδομάδα σημαίνει έντονος τσακωμός... Εδώ οι ντομάτες εκεί τα αγγούρια... Τα ζάβω κάτω και πάω μακριά σε άλλο μανάβη υπάλληλος... Αριστερός ο μανάβης και Τροτσκιστής... Τα πάμε καλά... Κάθε Σάββατο βγάζουμαι πάγκο στην λαική... Τι υπέροχο πράγμα η λαική τότε... Φωνές γέλια...
Ωστόσο ο πατέρας μαζεύει γραμματόσημα... Φιλοτελιστής μανιώδης... Από τα 65 που βγήκε στην σύνταξη ως πριν 15 ημέρες 10 και 15 ώρες αφιερωνόταν στην αγάπη του.... τα γραμματόσημα...
Για την σεξουαλική του ζωή δεν ξέρω τίποτα... Ωστόσο πριν δέκα χρόνια είχα αφήσει τον σκύλο μου για φύλαξη στους γονείς μου... Και πηγαίνοντας να ανοίξω για να πάρω την Νάνσυ άκουσα γνωστούς ήχους... Άρα ενεργοί ως τουλάχιστον τα 83 του. Μετά δεν ξέρω... Αναφαίρομαι σε αυτό γιατί πάντα ήταν κάτι που μου ανέφερε. Ο άντρας πρέπει να φέρνει χρήματα και να έχει πλήρως ικανοποιημένη την σύζηγό του. Πάντα μου μίλαγε ενάντια στο χαμομήλι που είναι κακό για τους άντρες ενάντια στο μαρούλι κλπ.
Τελειόνοντας θέλω να πω ότι ο πατέρας μου ήταν με λίγα λόγια φιλελεύθερος αντιδεξιός, άθεος (δεν αναφέρθηκε ποτέ στο τέλος της ζωής του σε τέτοια θέματα και η οικογένοιά μου προς τιμή της δεν ζήτησε καμμιά μετάληψι και αναφορά σε παπάδες...) , αντικομμουνιστής ερωτευμένος με την Κύμη φιλοτελιστής αλληλέγγυος με τους αδύναμους ενάντια στην εργατική τάξη και αντιπαναθηναικός (δεν έμαθα ποτέ τι ομάδα ήταν..).
Όταν ήταν ΩΡΑΙΟΣ αρενωπός στο φέρετρο του έβαλα τις οδοντοστοιχίες του κάτω από το μαξιλάρι και τα δύο ζευγάρια γυαλιά.
Αισθάνομαι υπερήφανος που είχα ένα πατέρα που δεν με κανάκεψε που μου απαγόρευε να τον λέω μπαμπά αλλά μόνο πατέρα...
Γιατί ήταν ένας άνθρωπος σταθερός στις ιδέες του που διαφωνούσα έντονα μαζί του αλλά υπήρχε μια ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΣΕΒΑΣΜΟΣ