έκανες όνειρα πολλά....
είπες στον εαυτό σου και τους γύρω σου....
ότι μια μέρα ο κόσμος θα αλλάξει...
και σαν ήρθε η ώρα ....
δεν ήταν όλα φτιαγμένα κατά πως συ θέλησες..
άλλοι πηγαίναν κατά κει άλλοι παρά πέρα....
και τότε ανέκραξες στεντόρια...
δεν θα φάω φασουλάδα σήμερα εις ένδειξιν διαμαρτυρίας....
και εγώ σε κοίταγα... αποσβωλομένος...
και έλεγα μέσα μου .....
την επόμενη φορά....
με τάξη θα καθορίσω τα όρια και την λογική...
σαν λυγερή τσαπερδόνα με τις προκαθωρισμένες κινήσεις...
και ξάφνου έπαθες συγκοπή...
η γλώσσα σου γύρισε ανάστροφα...
τα μαλλιά σου υπεχώρησαν εσωτερικώς...
τα αυτιά σου έγινα μπάμιες τουρσί
και η θεία που συνέτρεξε μαζί για να σε σηκώσουμε
έπαθε ακράτεια και λουμπάγκο...
έφυγες αντάρτη της τάξης και του νόμου...
και έχασες την πάλη με τα βιβλία, τα κόμματα, και τις υπογεγραμμένες...
πας αγόρη μου πας...
στο τρίτο νεκροταφείο θα σε συναντήσω μεθ' ενός λέλουδου ανά χείρας...
19 Δεκεμβρίου 2008
14 Δεκεμβρίου 2008
ΚΑΙ ΑΝ ΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΤΟ ΒΟΥΛΩΝΟΥΝ... ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΤΕΧΝΗ ΜΙΛΟΥΝ....
Το email ήταν γροθιά....
Σας το παραδίδω....
Οι ώρες είναι πολύτιμες για να τις σπαταλάμε σε αερολογίες...
συνειδητά τις αποφεύγω τόσες ημέρες....
Επιτέλους μια φωνή ΟΥΣΙΑΣ.... Η φωνή της Υπερρεαλιστική Ομάδα Αθήνας, Δεκέμβριος 2008....
Ακολουθεί αυτό που έλαβα...
το φάντασμα της ελευθερίας
έρχεται πάντα με το μαχαίρι στα δόντια
Το αποκορύφωμα της κοινωνικής καταπίεσης είναι να σε πυροβολούν στο ψαχνό.
Όλες οι βγαλμένες από το οδόστρωμα πέτρες που έπεσαν στις ασπίδες των μπάτσων ή στις προθήκες των ναών του εμπορεύματος, όλα τα φλεγόμενα μπουκάλια που χάραξαν μια τροχιά στον νυχτερινό ουρανό, όλα τα οδοφράγματα που στήθηκαν στους δρόμους της πόλης, χωρίζοντας τις δικές μας περιοχές από τις δικές τους, όλοι οι κάδοι των καταναλωτικών σκουπιδιών που, χάρη στη φωτιά της εξέγερσης, από Μηδέν έγιναν Κάτι, όλες οι γροθιές που υψώθηκαν κάτω απ' το φεγγάρι, είναι τα όπλα που δίνουν σάρκα, αλλά και πραγματική δύναμη, όχι μόνο στην αντίσταση, αλλά και στην ελευθερία. Και είναι ακριβώς η αίσθηση της ελευθερίας που εκείνες τις στιγμές αποτελεί τελικά το μόνο στο οποίο αξίζει να στοιχηματίσουμε: η αίσθηση των λησμονημένων παιδικών πρωινών όπου όλα μπορούν να συμβούν γιατί είμαστε εμείς, ως δημιουργικά ανθρώπινα όντα, που έχουμε ξυπνήσει, όχι οι κατοπινές αποδοτικές ανθρωπομηχανές του υπηκόου, του εκπαιδευόμενου, του αλλοτριωμένου εργάτη, του ιδιοκτήτη, του οικογενειάρχη. Η αίσθηση ότι αντιμετωπίζεις τους εχθρούς της ελευθερίας – ότι πια δεν τους φοβάσαι.
Έχουν επομένως σοβαρούς λόγους να ανησυχούν όσοι θέλουν να συνεχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους, σαν μην τρέχει τίποτα, σαν να μην έτρεξε τίποτα ποτέ. Το φάντασμα της ελευθερίας πάντα έρχεται με το μαχαίρι στα δόντια, με τη βίαιη διάθεση να σπάσει τις αλυσίδες, όλες τις αλυσίδες, που μετατρέπουν τη ζωή σε μιαν άθλια επαναληπτικότητα, χρήσιμη για την αναπαραγωγή των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων. Από το Σάββατο της 6ης Δεκέμβρη, όμως, οι πόλεις αυτής της χώρας δεν λειτουργούν κανονικά: δεν έχει shopping therapy, ανοιχτούς δρόμους για να πάμε στη δουλειά μας, ειδήσεις για τις επόμενες πρωτοβουλίες ανάκαμψης της κυβέρνησης, ανέμελο zapping στις lifestyle εκπομπές, βραδινές τσάρκες με το αμάξι γύρω από το Σύνταγμα, κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ. Αυτές οι μέρες και οι νύχτες δεν ανήκουν στους εμπόρους, στους τηλεσχολιαστές, στους υπουργούς και στους μπάτσους. Αυτές οι μέρες και οι νύχτες ανήκουν στον Αλέξη!
Ως σουρρεαλιστές βρεθήκαμε απ' την αρχή στο δρόμο, μαζί με χιλιάδες άλλους εξεγερμένους και αλληλέγγυους ανθρώπους, γιατί ο σουρρεαλισμός γεννήθηκε με την ανάσα του δρόμου, και δεν σκοπεύει ποτέ να την εγκαταλείψει. Μετά τη μαζική αντίσταση στους κρατικούς δολοφόνους η ανάσα του δρόμου έχει γίνει ακόμα πιο ζεστή, ακόμα πιο φιλόξενη, ακόμα πιο δημιουργική. Δεν μας αναλογεί η αρμοδιότητα να προτείνουμε μια γραμμή στο κίνημα. Αναλαμβάνουμε, ωστόσο, την ευθύνη του κοινού αγώνα, γιατί είναι αγώνας για την ελευθερία. Χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι να συμφωνούμε με όλες τις πτυχές ενός τέτοιου μαζικού φαινομένου, χωρίς να είμαστε θιασώτες του τυφλού μίσους και της βίας για τη βία, δεχόμαστε ότι το φαινόμενο αυτό δικαίως υπάρχει.
Να μην αφήσουμε αυτήν την φλεγόμενη πνοή της ποίησης απλά να εκτονωθεί
ή να σβήσει.
Να την μετατρέψουμε σε μια συγκεκριμένη ουτοπία: για την αλλαγή του κόσμου και την αλλαγή της ζωής!
Καμιά ειρήνη με τους μπάτσους και τ' αφεντικά τους!
Όλοι στους δρόμους!
Όσοι δεν μπορούν να συναισθανθούν την οργή ας το βουλώσουν!
Υπερρεαλιστική Ομάδα Αθήνας, Δεκέμβριος 2008
Σας το παραδίδω....
Οι ώρες είναι πολύτιμες για να τις σπαταλάμε σε αερολογίες...
συνειδητά τις αποφεύγω τόσες ημέρες....
Επιτέλους μια φωνή ΟΥΣΙΑΣ.... Η φωνή της Υπερρεαλιστική Ομάδα Αθήνας, Δεκέμβριος 2008....
Ακολουθεί αυτό που έλαβα...
το φάντασμα της ελευθερίας
έρχεται πάντα με το μαχαίρι στα δόντια
Το αποκορύφωμα της κοινωνικής καταπίεσης είναι να σε πυροβολούν στο ψαχνό.
Όλες οι βγαλμένες από το οδόστρωμα πέτρες που έπεσαν στις ασπίδες των μπάτσων ή στις προθήκες των ναών του εμπορεύματος, όλα τα φλεγόμενα μπουκάλια που χάραξαν μια τροχιά στον νυχτερινό ουρανό, όλα τα οδοφράγματα που στήθηκαν στους δρόμους της πόλης, χωρίζοντας τις δικές μας περιοχές από τις δικές τους, όλοι οι κάδοι των καταναλωτικών σκουπιδιών που, χάρη στη φωτιά της εξέγερσης, από Μηδέν έγιναν Κάτι, όλες οι γροθιές που υψώθηκαν κάτω απ' το φεγγάρι, είναι τα όπλα που δίνουν σάρκα, αλλά και πραγματική δύναμη, όχι μόνο στην αντίσταση, αλλά και στην ελευθερία. Και είναι ακριβώς η αίσθηση της ελευθερίας που εκείνες τις στιγμές αποτελεί τελικά το μόνο στο οποίο αξίζει να στοιχηματίσουμε: η αίσθηση των λησμονημένων παιδικών πρωινών όπου όλα μπορούν να συμβούν γιατί είμαστε εμείς, ως δημιουργικά ανθρώπινα όντα, που έχουμε ξυπνήσει, όχι οι κατοπινές αποδοτικές ανθρωπομηχανές του υπηκόου, του εκπαιδευόμενου, του αλλοτριωμένου εργάτη, του ιδιοκτήτη, του οικογενειάρχη. Η αίσθηση ότι αντιμετωπίζεις τους εχθρούς της ελευθερίας – ότι πια δεν τους φοβάσαι.
Έχουν επομένως σοβαρούς λόγους να ανησυχούν όσοι θέλουν να συνεχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους, σαν μην τρέχει τίποτα, σαν να μην έτρεξε τίποτα ποτέ. Το φάντασμα της ελευθερίας πάντα έρχεται με το μαχαίρι στα δόντια, με τη βίαιη διάθεση να σπάσει τις αλυσίδες, όλες τις αλυσίδες, που μετατρέπουν τη ζωή σε μιαν άθλια επαναληπτικότητα, χρήσιμη για την αναπαραγωγή των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων. Από το Σάββατο της 6ης Δεκέμβρη, όμως, οι πόλεις αυτής της χώρας δεν λειτουργούν κανονικά: δεν έχει shopping therapy, ανοιχτούς δρόμους για να πάμε στη δουλειά μας, ειδήσεις για τις επόμενες πρωτοβουλίες ανάκαμψης της κυβέρνησης, ανέμελο zapping στις lifestyle εκπομπές, βραδινές τσάρκες με το αμάξι γύρω από το Σύνταγμα, κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ. Αυτές οι μέρες και οι νύχτες δεν ανήκουν στους εμπόρους, στους τηλεσχολιαστές, στους υπουργούς και στους μπάτσους. Αυτές οι μέρες και οι νύχτες ανήκουν στον Αλέξη!
Ως σουρρεαλιστές βρεθήκαμε απ' την αρχή στο δρόμο, μαζί με χιλιάδες άλλους εξεγερμένους και αλληλέγγυους ανθρώπους, γιατί ο σουρρεαλισμός γεννήθηκε με την ανάσα του δρόμου, και δεν σκοπεύει ποτέ να την εγκαταλείψει. Μετά τη μαζική αντίσταση στους κρατικούς δολοφόνους η ανάσα του δρόμου έχει γίνει ακόμα πιο ζεστή, ακόμα πιο φιλόξενη, ακόμα πιο δημιουργική. Δεν μας αναλογεί η αρμοδιότητα να προτείνουμε μια γραμμή στο κίνημα. Αναλαμβάνουμε, ωστόσο, την ευθύνη του κοινού αγώνα, γιατί είναι αγώνας για την ελευθερία. Χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι να συμφωνούμε με όλες τις πτυχές ενός τέτοιου μαζικού φαινομένου, χωρίς να είμαστε θιασώτες του τυφλού μίσους και της βίας για τη βία, δεχόμαστε ότι το φαινόμενο αυτό δικαίως υπάρχει.
Να μην αφήσουμε αυτήν την φλεγόμενη πνοή της ποίησης απλά να εκτονωθεί
ή να σβήσει.
Να την μετατρέψουμε σε μια συγκεκριμένη ουτοπία: για την αλλαγή του κόσμου και την αλλαγή της ζωής!
Καμιά ειρήνη με τους μπάτσους και τ' αφεντικά τους!
Όλοι στους δρόμους!
Όσοι δεν μπορούν να συναισθανθούν την οργή ας το βουλώσουν!
Υπερρεαλιστική Ομάδα Αθήνας, Δεκέμβριος 2008
06 Δεκεμβρίου 2008
16
16 ΕΤΩΝ....
και το τελευταίο video... δευτερόλοπτο πριν το συμβάν...
ΚΑΙ ΜΙΑ ΘΥΜΙΣΗ ..... Η ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΤΕΖΑ.......
ΤΟΝ ΔΟΛΟΦΩΝΗΣΑΝ ΤΟΤΕ..... ΣΗΜΕΡΑ ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΗΡΩΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ......
θλίψις....
φοβερό...
θυμάμαι το παρελθόν....
και το τελευταίο video... δευτερόλοπτο πριν το συμβάν...
ΚΑΙ ΜΙΑ ΘΥΜΙΣΗ ..... Η ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΤΕΖΑ.......
ΤΟΝ ΔΟΛΟΦΩΝΗΣΑΝ ΤΟΤΕ..... ΣΗΜΕΡΑ ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΗΡΩΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ......
θλίψις....
φοβερό...
θυμάμαι το παρελθόν....
H εορτή της μικρής... αφορμή για να δηλώσω την αγάπη μου...
Από τον ναυτικό Άγιο Νικόλα ερωτεύθηκα την ορεβήσια Νικούλα...
και μέχρι να πάω στην Ευρυτανία... τρόμος δέος και πανικός στην Ράχη.. Πρωτάρης γαρ στην ομίχλη εχέσθην τα μάλλα... αλλά στον φόβο... σιγά μην τράβαγα φωτογραφίες...
και μείναμε στο ξενοδοχείο που το λέω το ξενοδοχείο ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΕΦΑ...
και επειδή μου έσπασε τα νεύρα το πρόγραμμα για το πως θα βάζω τις φωτό .... και επειδή βαριέμαι τα μάλλα με το να κάνω ωραία την αισθητική του ... πάρτε φωτό.... από την Ευρυτανία... από την μονή που μένουν κάτι καλόγριες που τις φυλάνε οι σκύλοι... (κολόφαρδα ζώα....) και άλλα...
άει σιχτίρ με την αισθητική....
θέλω φυσικά να τις αφιερώσω όλες στην γλύκα μου και μετά στον Ασκαρδαμυκτί που ξέρω ότι έχει σχέση με τα μέρη τούτα....