Μια φωτεινή βραδυά με νέον....

Και να τώρα....

Που εργάζομαι, σε μαγαζί με νέον, αργόν και άλλα αέρια....

Ε.... και? τα αέριά μου, εκεί, εκάστην νύχτα...

να μου θυμίζουν, τα όνειρά μου.

Ερχόμενη, εσύ μου έκανες ένα μεγάλο κακό ...

και δεν στο συγχωρώ...

Πίστεψα ότι έγειρα, ότι τέλεψα ... ότι ηρέμησα...

Και όμως τίποτα δεν μοιάζει, σαν τον θάνατο αυτό,

όσο, το σκοτεινό σου πρόσωπο τα βράδυα σαν με ρωτάς....

"Γιατί δεν με ζηλεύεις?"

Και εγώ να εξηγώ τα ανεξήγητα...

Πως τα πρωινά σαν φεύγω ονειρεύομαι το βράδυ, που θα πέσω

στην αγκαλιά σου....

Γλύκα μου...

Φως μου...

Πόσο σοβαρός έγινα...

Οι φίλοι θα με λένε ξενερουά .... και όλα αυτά,

τα ωραία, τα οφείλω σε σένα, πνευματική ανυπότακτη,

ερωτική μου πανδαισία...